Nu de nieuwe Amerikaanse president Donald Trump op 20 januari in functie is getreden, krijgt de Israëlische regering de vrije teugels om de kolonies in de Palestijnse bezette gebieden uit te breiden.

In zijn verkiezingscampagne had Trump al laten weten dat hij de Amerikaanse ambassade van de Israëlische hoofdstad Tel Aviv naar Jeruzalem wil verhuizen, wat neerkomt op de erkenning van de Israëlische annexatie van Oost-Jeruzalem. Hij heeft de Israëlische premier Benjamin Netanyahu telefonisch uitgenodigd voor een bezoek in februari. Ook heeft hij David Friedman als ambassadeur van de Verenigde Staten in Israël aangesteld. Friedman is geen voorstander van een tweestatenoplossing en ook de kolonisten op de bezette Westelijke Jordaanoever hebben zijn volle steun. Hij is trouwens voorzitter van een stichting die financiële steun verleent aan de joodse kolonie Beit El in de buurt van Ramallah. Bovendien mag Jared Kushner, de schoonzoon van Trump, aan de slag gaan als adviseur voor het Midden-Oosten. Hij en zijn familie steunen de joodse kolonie Itzhar waarvan sommige bewoners betrokken waren bij vernielingen in naburige Palestijnse dorpen.

Zoveel is duidelijk: Israël wil geen vrede

De Israëlische kolonistenregering is duidelijk niet geïnteresseerd in de vrede. Netanyahu stuurde zijn kat naar de internationale Vredesconferentie van 15 januari in Parijs. Israël besliste begin dit jaar om meer dan 3000 woningen voor kolonisten in de bezette gebieden te bouwen. Eerst was het de gemeenteraad van Jeruzalem die groen licht gaf voor de bouw van 566 woningen in Oost-Jeruzalem, namelijk in Psgat Zeev, Ramot en Ramat Shlomo. Bovendien heeft de Israëlische minister van Defensie Avigdor Lieberman laten weten dat zijn regering 2500 woningen wil bouwen op de westelijke Jordaanoever, in het bijzonder in de bestaande kolonies van Maalle Adumin, Ariel, Gush Etzion en Beit El. Israel Katz, de Israëlische minister van Vervoer, heeft een wetsontwerp ingediend om alle kolonies rond Jeruzalem, zoals Maale Adumin met zijn 40 000 inwoners, te annexeren in de metropool van “Groot-Jeruzalem”. 

Journalist Paul Goossens (De Standaard, 22.1.2017, p. 43) vat de situatie als volgt samen: “Voor één regering kon het Trumptijdperk niet vlug genoeg beginnen: die van Israël. (…) De hardliners van het Israëlische kabinet gaan er nu vanuit dat de tweestatenoplossing binnenkort ook publiek begraven wordt en ze de grote Joodse staat kunnen neerpoten. Een nieuwe, brutale oplossing van ‘het recht van de sterkste’ is in de maak. En zoals in de vorige eeuw zal Europa opnieuw de ogen sluiten voor de slachtoffers.”

In een interview in deze nieuwsbrief zegt de cultuurfilosoof Lieven De Cauter dat Europa Israël steunt via het Associatieverdrag en zelfs de Israëlische bezetting betaalt door middel van ontwikkelingsprojecten op de Westelijke Jordaanoever. Maar hij voegt eraan toe dat het verzet van de burgers in Europa sterker wordt. De BDS-beweging (boycot, desinvestering, sancties) groeit, ondanks het feit dat Israël de BDS-campagnes tot publieke vijand heeft verklaard.

Redactieteam                                                                             Brussel, 29 januari 2017

Palestina Solidariteit zette zich verleden jaar in voor de rechten van de Palestijnen. Zo organiseerden we in het Europees parlement een fototentoonstelling “If I were in Palestine” over de 7000 Palestijnen die in Israëlische gevangenen opgesloten zitten. We voerden ook in Gent een actie “Stop G4S” om aan de stad te vragen geen contracten meer af te sluiten met deze bewakingsfirma die ook in de bezette Palestijnse gebieden de Israëlische apartheidsmuur, checkpoints en gevangenissen beveiligt. We verzetten ons ook tegen het onderzoeksproject “Law Train” waarbij de Leuvense universiteit en de FOD Justitie met een Israëlische universiteit samenwerkt om de ondervragingstechnieken voor gearresteerden te “verfijnen”.

Ook in 2017 zullen we naar aanleiding van 100 jaar Balfour-verklaring, 70 jaar VN-verdeelplan, 50 jaar bezetting en 10 jaar blokkade van de Gazastrook de strijd voor het Palestijnse volk voortzetten.

Het Palestijnse volk heeft meer dan ooit onze steun nodig. Dit kan door vrijwilliger te worden, door deel te nemen aan acties, door brieven te schrijven naar de media en de politici, door infoavonden te organiseren, door een stand op wereldfeesten te bemannen of door giften te storten voor onze werking en projecten in Palestina. Je ontvangt een fiscaal attest vanaf 40 euro. Indien je verhuist of verhuisd bent, gelieve dan het nieuwe adres door te mailen naar info@palestinasolidariteit.be.

Je kan ook lid worden van Palestina Solidariteit of uw lidmaatschap vernieuwen en daardoor 10 procent korting bekomen op de boeken die we verkopen. Als lid krijg je ook een verminderde toegangsprijs op bepaalde activiteiten die georganiseerd worden door Palestina Solidariteit.

Het LIDGELD bedraagt 25 euro (10 euro voor studenten, werklozen en jongeren onder de 30 jaar) te storten op bankrekening BE64 523-08 014 88-52 van Palestina Solidariteit. Je krijgt dan je lidkaart en een mooie sticker toegestuurd.

We danken je op voorhand.

Een paar quotes van onze vroegere reiziger

Heel lekker! Al veel gelezen, maar zien is helemaal anders! Zo’n vriendelijke mensen! Onvoorstelbaar! Je moet het zelf gezien hebben!

Geniet van de Oosterse cultuur, gastvrijheid en natuur. Ervaar zelf hoe het is om in een land vol conflicten je dagelijkse bezigheden te doen.

Bezoek Hebron waar het hele centrum is afgesloten ter protectie van een groep Israëlische kolonisten in het centrum van de stad. Maar ook Bethlehem, Ramallah, Jeruzalem, Tel Aviv, een kolonie, Palestijnse boeren, diverse organisaties, Israëlische vredesorganisaties, ex-soldaten die zich uitspreken, orthodoxe zionistische kolonisten, de apartheidsmuur, vluchtelingenkampen, …

Palestina Solidariteit organiseert een inleefreis in juli

De reis wordt voorafgegaan door 3 voorbereidende vergaderingen en achteraf is er een evaluatiebijeenkomst.
Onze inleefreis duurt 10 dagen en kost 1100 EUR. Inbegrepen: volpension, transport, inkom en gids ter plaatse. Niet inbegrepen: vlucht, extra drank en persoonlijke uitgaven. De reis gaat door als er tenminste 11 inschrijvingen zijn.

Inschrijven en meer info bij: info@palestinasolidariteit.be

Kijk ook op: https://www.palestinasolidariteit.be/solacties/inleefreizen of https://web.archive.org/web/20160318061908/https://palestinasolidariteit.be/content/op-inleefreis-naar-palestinaisra%C3%ABl

Palestijnen worden onder Israëlische bezetting vaak opgesloten, louter omwille van hun werk als advocaat, journalist, politicus, artiest, vakbondsleider, jeugdleider, activist, … en dit zonder recht op proces… Vandaag zitten méér dan 7000 Palestijnen hierdoor opgesloten in Israëlische gevangenissen.

Palestina Solidariteit vroeg bekende mensen in België met een identieke functie, en later ook bekende mensen van buiten ons land, om te poseren achter tralies uit solidariteit met hun opgesloten beroepsgenoten in Palestina.

De foto’s werden samengebracht in een tentoonstelling met cijfers en toelichting.

Eind februari 2017 komt de tentoonstelling ‘If I were in Palestine’ naar de gemeente Boom en zal daar getoond worden van 18 tot en met 25 februari.

Waar: Lombaertszaal, gemeentehuis Boom, Antwerpsestraat 44.

Openingsuren: Maandag tot donderdag van 9 u tot 12 u en van 13.30 u tot 17 u, dinsdag tot 19 u, vrijdag van 9 u tot 12.30 u, zondag 19 en 26 februari van 14 tot 17 uur.

Zaterdag 25 februari om 19.30u bij voorstelling ‘Bomenaars op inleefreis naar Palestina’.

Opening + receptie: Zaterdag 18 februari om 11 uur. Korte inleiding over de achtergrond van de fototentoonstelling met gratis receptie, gevolgd door de mogelijkheid tot het bekijken de foto’s. Bovendien kan je de actie steunen door jezelf te laten fotograferen achter tralies!

Organisatie: Noordzuidraad Boom in samenwerking met Palestina Solidariteit vzw.

TOEGANG: GRATIS!

Faisal Abu Sakha is de ondertussen bekende 22-trainer van de Palestijnse Circusschool, die ook hier in Vlaanderen heel wat sympathie geniet wegens het werk dat hij met jonge Palestijnen doet op de bezette Palestijnse Westelijke Jordaanoever.

Eind 2015 werd Faisal Abu Sakha onverwacht door Israël gearresteerd, onderweg bij een controle op de Westelijke Jordaanoever. Ondanks de golf van steun en sympathie die bijna onmiddellijk op gang kwam, werd Abu Sakha kort na zijn arrestatie voor de eerste maal tot zes maanden gevangenis veroordeeld, via het Israëlische systeem van administratieve detentie. Hierdoor is het mogelijk personen op te sluiten voor periodes tot zes maanden, zonder enig recht op proces. In de loop van vorig jaar werd zijn administratieve detentie reeds opnieuw met zes maanden verlengd.

Enkele weken terug bereikte ons het bericht dat de administratieve detentie van Faisal Abu Sakha door Israël nogmaals met een termijn van zes maanden verlengd werd, dit ondanks het absurde feit dat, aldus zijn advocaat, sinds eind 2015 niet één document aan het toch al lachwekkend dunne dossier werd toegevoegd.

Op 23 november 2016 stemde het federale parlement een resolutie die pleit voor een verdere verdieping van het zogenaamde Europese ‘differentiatiebeleid’. In de praktijk bepleit dit de systematische uitsluiting van de illegale Israëlische nederzettingen uit de bilaterale Europese relaties met Israël. De resolutie is een bescheiden stap in de goede richting, maar het karakter van de resolutie blijft nogal vrijblijvend.

Als we kijken naar de situatie op het terrein, dan moet gezegd worden dat, ondanks alle mooie Europese vredesbeloften om het Palestijnse volk te helpen bij het bekomen van die zo lang verhoopte eigen staat, het aantal Israëlische kolonisten de voorbije tientallen jaren geëxplodeerd is tot méér dan 600 000. Positief is wel dat de resolutie zegt het differentiatiebeleid te willen verdiepen. Daarvoor zou er bij elk samenwerkingsinitiatief moeten gekeken worden of er rechtstreeks of onrechtstreeks ook samengewerkt wordt met de bezette gebieden. Dit kan bijvoorbeeld van tel zijn in de samenwerking tussen Europa en Israëlische financiële instellingen, met nationale diensten zoal politie, justitie, zaken die te maken hebben met huisvesting, …

Na 50 jaar van bezetting wordt het stilaan ook het moment van de waarheid. Elke dag dat de kolonisatie van bezet gebied doorgaat, wordt de kans op een vreedzame oplossing van het conflict wéér een beetje kleiner. Willen we de laatste kansen op een vreedzame oplossing redden, dan mogen we hopen dat, naast onze parlementsleden, ook de verschillende Europese regeringen, en het Europese niveau zélf, in 2017 eindelijk hun verantwoordelijkheid nemen.

De nieuwe parlementaire resolutie is dus een goede zaak op voorwaarde dat ook verdere stappen worden gezet die uiteindelijk op het terrein dingen kunnen veranderen. Zaken die in verband hiermee reeds geruime tijd bepleit worden, zowel door Palestina Solidariteit vzw als door andere organisaties die vanuit het Midden-Oostenplatform actief zijn met dit thema, zijn:

1.  Een importverbod op producten uit de illegale Israëlische nederzettingen in bezet gebied.
2. Het verhogen van de politieke druk op Israël om te komen tot een onmiddellijke stop van de bouw van illegale nederzettingen in bezet Palestijns gebied, en het vernietigen van (vaak met Europees belastinggeld betaalde) Palestijnse structuren in zone C van de Palestijnse Westelijke Jordaanoever.
3. De opschorting van het EU-associatieakkoord zolang Israël systematisch blijft doorgaan met het schenden van het internationaal recht.

In een opinieartikel van 21 januari in Knack stelt Ilana Sumka van ‘Een Andere Joodse Stem’ dat “er nog veel werk is om de fouten uit het verleden recht te zetten”.

De schrijfster uit haar ongerustheid over de aanslepende onzekerheid over de toekomst van Israël-Palestina naar aanleiding van enkele markante verjaardagen in 2017: honderd jaar geleden kwam er de Verklaring van Balfour; zeventig jaar geleden werd er in de Verenigde Naties een resolutie aangenomen ter ondersteuning van de verdeling van Palestina; en vijftig jaar geleden veroverde Israël de Palestijnse gebieden van de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook.

De Balfour Declaration van 1917 riep op tot de oprichting van een Joods nationaal thuisland in Palestina. Er waren echter twee voorwaarden: het proces van de oprichting van een Joods thuisland in Palestina mocht de burgerlijke en religieuze rechten van de bestaande niet-Joodse gemeenschappen – de Palestijnen – in Palestina niet schaden. Bovendien mocht de oprichting van een Joods thuisland de rechten en de politieke status van de Joden in andere landen niet schaden. Beide voorwaarden werden, volgens de schrijfster, sinds de Verklaring van Balfour honderd jaar geleden ernstig geschonden.

Als jonge Joodse tiener geloofde Ilana Sumka de eenvoudige boodschap: “Het Verenigd Koninkrijk gaf Palestina aan de Joden.” Pas later begon ze zich vragen te stellen bij de veronderstellingen waarop de Verklaring van Balfour gebaseerd was. Met welk recht bood Groot-Brittannië een stuk land in het Midden-Oosten aan een volk – Joods of niet-Joods – aan? Hoe zat het met de mensen die reeds op dit stuk land leefden; welke rechten hadden ze?

Zeventig jaar geleden, in 1947, stemde de Verenigde Naties voor het verdelen van Palestina in twee staten: een officieel Joods thuisland en een Palestijnse staat. De schrijfster stelt dat Israël in 1948 daadwerkelijk werd opgericht, maar een Palestijnse staat nog steeds niet. Nogmaals geen erkenning in de Joodse gemeenschap waarin zij opgroeide voor het feit dat dit een verlies van land en soevereiniteit betekende voor de mensen die toen reeds in Palestina woonden. “In plaats van de erkenning te geven voor het geleden verlies en de vernedering die het verdelingsplan voor de Palestijnen met zich meebracht, zijn er te veel Joodse gemeenschappen – toen en nu – die de Palestijnen ervan beschuldigen dat ze niet dankbaar zouden zijn met de helft van wat eens volledig van hen was.”

In de oorlog van 1967 veroverde Israël de Gazastrook en de Westelijke Jordaanoever. Dit resulteerde volgens Ilana Sumka in vijf decennia van Israëlisch militaire bezetting: nederzettingen, meer vluchtelingen, confiscatie van grond, verwoestingen van huizen, ongelijke waterverdeling en de wijdverbreide opsluiting van de Palestijnen onder wie kinderen. Vijftig jaar later sloopt de Israëlische regering nog steeds huizen op de Westelijke Jordaanoever

Als lid van Een Andere Joodse stem juicht Ilana Sumka de resolutie van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties van december 2016 toe, die bevestigde dat de nederzettingen illegaal zijn en dat deze een overtreding op grond van het internationaal recht zijn.

De betekenis van de drie jubilea gaf aanleiding tot de deelname van Een Andere Joodse Stem aan een Europees-brede campagne onder de naam “Enough is Enough “. Samen met Joodse groepen uit heel Europa zal hiermee ingezet worden voor de mensenrechten van de Palestijnen en de beëindiging van de bezetting Tijdens de zomer van 2017 zullen honderden Joden uit de ganse wereld naar de Westelijke Jordaanoever afreizen om met het Center for Jewish Nonviolence in solidariteit met Palestijnse en Israëlische activisten op te roepen tot de beëindiging van 50 jaar bezetting.

Als slot stelt de schrijfster dat, terwijl de Israëlische regering met zijn rechtse en repressieve politiek zich tracht op te werpen als vertegenwoordiger van alle Joden over de wereld, er een groeiende groep van Joden is die zich uitspreekt vóór mensenrechten en tegen discriminatie.

Sinds oktober 2015 heeft de Israëlische bezettende macht de vervolging van Palestijnse journalisten verscherpt. Deze journalisten verzamelen en verspreiden informatie over schendingen van mensenrechten tegen het Palestijnse volk. De bedoeling van deze schendingen is Palestijnen te onderdrukken en het zwijgen op te leggen. Sinds het begin van 2016 heeft de Israëlische bezettingsmacht verschillende Palestijnse journalisten gearresteerd. Het aantal gevangen journalisten is toegenomen tot 27. Geviseerd worden cameramensen, fotografen en leden van de pers. 7 Journalisten zijn gevangen gehouden onder administratieve detentie. Tot deze groep hoort ook Omar Nazzal, die op weg was naar de bijeenkomst van de Europese Federatie van Journalisten op 23 april 2016. Administratieve detentie mag maar 3 maanden, is echter al twee keer verlengd. Nazzal is nog steeds gevangen. De student Malek Al Qadi werd op 23 mei onder administratieve detentie geplaatst, maar kwam vrij na een hongerstaking van 72 dagen.

Nog steeds zijn journalisten een doelwit als hun dossiers melding maken van Israëlische geweldpleging, annexatie van land, vernietiging van huizen en beperking van bewegingsvrijheid voor de Palestijnse bevolking. De organisatie Addameer veroordeelt de arrestatie van journalisten en de sluiting van de Radio-kanalen, Al Sanabel Radio, Manbar Al Hurria, Al Khalil, Dream Radio, Nas Radio en de sluiting van Palestine Today TV.

Addameer ziet journalisten als verdedigers van mensenrechten. Door de vervolging van journalisten worden mensenrechten geschonden en de persvrijheid aangetast evenals de vrijheid van meningsuiting.

bron:http://www.addameer.org/sites/default/files/publications/quarter_3_newsletter_1.pdf

Begin 2013 erkende het Israëlische Ministerie van Volksgezondheid dat jarenlang het voorbehoedsmiddel Depo Provera werd voorgeschreven aan Ethiopische vrouwen, echter zonder hun toestemming. Sindsdien wordt het niet meer systematisch voorgeschreven. Maar nu is er een ander schandaal uitgebroken. Tussen 1948 en 1954 zouden 3500 à 5000 baby’s in Israël verdwenen zijn. Wat is er aan de hand? In 1948 emigreerden heel wat joodse gezinnen uit Jemen, Irak, Egypte en de Maghreblanden naar Israël. Deze “olim” (nieuwe migranten) kwamen terecht in tenten en werden slecht behandeld door joodse ambtenaren van Europese afkomst die hun misprijzen voor deze oosterse joden niet onder stoelen en banken staken.

Het zijn in deze kampen dat de meeste verdwijningen van kinderen werden vastgesteld. Als een vrouw vroeg wat er met haar baby gebeurd was, kreeg ze als antwoord dat het kind in zijn slaap gestikt was (wiegendood) of aan een onbekende agressieve ziekte was overleden.

Tussen 1966 en 1996 werden drie onderzoekscommissies opgericht die alle concludeerden dat de kinderen niet werden ontvoerd en dat de administratie niets te verwijten valt. Op 21 juni 2016 werd de zaak besproken in de parlementaire commissie Wetgeving en Justitie. Op 30 juli 2016 mocht de minister Tsahi Hanegbi een deel van de staatsarchieven raadplegen. Deze archieven bevatten individuele dossiers, administratieve richtlijnen en verslagen van de Israëlische geheime dienst Mossad. In totaal 1,5 miljoen stukken die krachtens de wet op de privacy niet vóór 2071 voor het publiek toegankelijk zijn.

De Mossad heeft in de jaren zestig deze verdwijningen onderzocht en geheime agenten naar de Verenigde Staten gestuurd. Volgens sommige geruchten zouden rijke westerse families die kinderen wilden adopteren, de baby’s voor 5000 dollar per “stuk” gekocht hebben.

Informatiebronnen:

–       Serge Dumont, En Israël, l’énigme des bébés disparus enfin examinée, in Le Soir, 29.8.2016, p. 10.

–       Jonathan Cook, Israel urged to apologise for disappeared babies, Al-Jazeera, 2.1.2017 (http://www.jonathan-cook.net/2017-01-02/israel-urged-to-apologise-for-disappeared-babies/)

Brief van Jan Weyenberg aan de adjunct-hoofdredacteur van NRC over een artikel over Dyab Abou Jahjah – 12 januari 2017

Jan Weyenberg is Nederlands oud-ambassadeur, lid buitenlandcommissie PvdA, chroniqueur De Moslimkrant

Geachte mevrouw Breedeveld,

“Laat ons weten wat er beter kan”. Dat was het verzoek van “NRC Media” naar aanleiding van mijn nieuwe abonnement op de NRC vanaf 4 januari 2017. Ondanks de korte periode waarin ik ervaring heb opgedaan, voldoe ik graag aan het verzoek.

dank

Ik moet zeggen dat de algehele journalistieke kwaliteit van de NRC mij na enige jaren weer aangenaam trof. Met meer dan gebruikelijke aandacht las ik de verschillende bijdragen van Derk Walters en Carolien Roelants. Hierbij mijn complimenten voor de kwaliteit van hun bijdragen.

recordhouder

Wellicht herinnert u zich dat ik zeer waarschijnlijk de trotse recordhouder ben. Uw hoofdredacteur had precies 7 minuten nodig om mijn analyse van 5 kantjes af te wijzen. Korter kan, denk ik, niet. Het onderwerp was ‘Netanyahu staat aan het hoofd van een wereldwijd opererend misdaadsyndicaat’.

Mocht uw hoofdredacteur kampioen snellezen zijn, dan zou hij mijn argumentatie tot zich hebben kunnen nemen. Waar hij op geen enkele manier mijn argumentatie weerlegde, komt het mij voor dat zijn abrupte afwijzing slechts geïnspireerd was door de titel van mijn bijdrage en zijn angst voor de gevolgen.

Netanyahu’s misdaadkartel vernielt in niet door de VN-Veiligheidsraad geautoriseerde, dus illegale oorlogen, regelmatig de infrastructuur van Libanon, voert frequent standrechtelijke executies uit in andere landen, is – aldus het Russell Tribunaal – steeds verder op weg naar de genocide op de Gazaanse bevolking van de staat Palestina en is in alle openheid bezig met het vernietigen van de Palestijnse samenleving en die van de bedoeïenen.

Netanyahu instrueert en stuurt de Israel Lobby in de VS, op universiteitscampussen, de media en op nog veel meer plaatsen. Deze lobby misbruikt de Amerikaanse democratie door de wil van het Israëlische regime in het Congres, zeer binnenkort in het Witte Huis, door te drijven. Gebruik wordt gemaakt van zeer kostbare ‘smear campagnes’ tegen wie niet absoluut ‘voor Israël’ is. Zij worden ook gestraft met het onthouden van doorslaggevende financiële bijdragen aan verkiezingsprogramma’s. Kortom, de VS-democratie is door-en-door corrupt geworden.

‘take down’

En nu trad bij Al Jazeera de heer Shai Masot, senior political officer at the Israeli embassy in London, op. Zijn taak op de ambassade  is om in opdracht van Netanyahu ‘to take down anti-settlement politicians’. ‘To take down’ kan betekenen: iemands reputatie beschadigen, maar ook: vermoorden.

Emily Thornberry, de schaduwminister van Buitenlandse Zaken van de Labour Party, noemde Masots uitspraken ‘extremely disturbing’ en eist een onderzoek naar de mogelijke omvang van ‘politieke inmenging’ in het Verenigd Koninkrijk.

Een dergelijk verzoek zou in Nederland ook niet misstaan, zie hieronder.

Netanyahu’s trawanten, de [politiek] zionisten in Nederland

De aanhangers van deze stroming zijn Netanyahu’s voetsoldaten, de Nederlandse cel van het internationale misdaadkartel. Er zijn in ons land ongeveer 25 000 Joden, de kiesgerechtigden onder hen maken minder dan een halve kiesdeler uit.

Een deel daarvan zijn fatsoenlijke mensen, georganiseerd in Een Ander Joods Geluid [EAJG]. Onder de leiding van Jaap Hamburger dragen zij belangrijke overwegingen in het Israël/Palestina debat bij.

Daarnaast is een klein groepje politieke zionisten actief. Ik noem deze de CIDI-achtigen. Zij vatten hun taak op als de verdedigers van ‘Israël’. Met halve waarheden en hele leugens schetsen zij een rooskleurig beeld van Israël en bestrijden opponenten. [Een treffend voorbeeld is de kop bij de mening van Hanna Luden, de CIDI-voorzitter, in de NRC van 7/8 januari jl.: ‘Ook over de nederzettingen kan onderhandeld worden’. Jaap Hamburger verwoordt deze gedachte feitelijk juist en inhoudelijk precies: Het Israëlische regime houdt wat het heeft gestolen. Over de rest wordt onderhandeld.] Kennelijk zijn alle strijdmiddelen geoorloofd: structureel liegen, het chanteren van de publieke opinie met de grotendeels onterechte relatie met het jammerlijke lot van Joden tijdens de Tweede Wereldoorlog en het negeren van alle misdaden gepleegd door het Israëlische, zionistische regime. Zij zijn ook niet te beroerd om karaktermoord te bedrijven, ‘to take down’ opponenten.

Merkwaardigerwijs worden hun meningen en acties in de media voornamelijk niet weersproken en vooral voor zoete koek geslikt. Is daar een verklaring voor?

Ik aanvaard als de Nederlandse verklaring de uitspraak van een vriend over de omstandigheden in de VS. De kern is: angst. Uit alle macht moet voorkomen worden dat journalisten en hun bedrijf beschuldigd worden van Jodenhaat en antisemitisme. Kritiekloze onderworpenheid aan politiekzionistische dictaten is het gevolg.

In de woorden van de voormalige advocaat van Palestina, de in Parijs woonachtige Amerikaan, John V. Whitbeck: Israeli control of politicians in the United States, the United Kingdom and elsewhere has always been achieved primarily through fear – what I called in an article published in 2001 “knee-knocking, sweaty-palmed, incontinent fear that the Israel-First Lobby will destroy their careers if they manifest anything less than total and abject subservience.”

En dan gaat het mis, goed mis.

Op 10 januari bracht de mediaredactie het bericht: ‘Abou Jahjah weg bij De Standaard na verdediging aanslag Jeruzalem’. Mijns inziens beging de NRC drie fouten:

• ten eerste, een mediaredactie is geen goede keuze waar het gaat om de essentie, het internationaal recht en het conflict Israël-Palestina;
• ten tweede, de NRC laat na de actie van Dyab te duiden. De NRC behoort zijn lezers voor te houden: hij heeft volkomen gelijk, onder het internationaal recht hebben wie onder een bezetting leven het recht om zich, ook gewapenderhand, te verzetten tegen de bezetter. De aanval betrof militairen en – terecht – geen burgers;
• ten derde, Abou JahJah claimt dat zijn ontslag te wijten is aan de eigenaar van de krant. ‘Die is bezweken onder politieke druk.’ De NRC mediaredactie had op z’n minst moeten vermelden wie de eigenaar van De Standaard is en misschien een indicatie kunnen geven van het waarheidsgehalte van deze stelling van Dyab.

Op 11 januari stookte voetsoldaat Frits Abrahams in zijn wekelijkse NRC-kroniek het vuurtje, aangestoken voor en na het optreden van Dyab bij Zomergasten, weer eens goed op. De actoren zijn steeds weer een handvol CIDI-achtige relschoppers. De eerste Abrahams leugen is wel: “Een laffe Palestijnse aanslag in Jeruzalem op militairen promoveerde hij op Facebook tot een heldhaftige verzetsdaad.” Dat bedoel ik: halve waarheden en hele leugens; in dit geval twee hele leugens in één zin.

Kroniekschrijvers mogen alles beweren, dus Abrahams mag de kolommen van de NRC vervuilen met openlijke insinuaties: “Als hij van antisemitisme wordt verdacht, had hij dat zelf over zich afgeroepen.” […] “Abou Jahjah maakte er een slim charmeoffensief van waar interviewer Thomas Erdbrink te weinig grip op kon krijgen.” […] “Vergeten wordt dat salonfähige radicalen als Abou Jahjah in hun hart nog veel radicaler zijn dan ze laten blijken. Ze camoufleren enigszins hun opinies om toegang te krijgen tot het publieke debat, maar soms kunnen zij het niet laten en mag de lelijke aap uit de mouw ontsnappen.”

Ononderbouwde verdachtmakingen, selectief grazen uit de aanwezige feiten en het fabriceren van nieuwe ‘feiten’, het niet weerleggen van Dyab’s argumentatie, onkunde over het geldende dwingende internationaal recht. Ordinaire karaktermoord, dus. Het doel? To take down Dyab Abou Jah Jah.

contract

Ik heb een contract met de NRC voor drie jaar afgesloten. In die periode hoop ik te beleven dat de NRC zich – indachtig de eigen gestelde doelen – van de verantwoordelijkheid zal kwijten het Israëlische regime te duiden als fascistisch, corrupt en racistisch. Het druipt er van alle kanten af. Het is onbegrijpelijk dat die kwalificaties niet worden getrokken. Gaat dan voor de NRC ook op: “knee-knocking, sweaty-palmed, incontinent fear that the Israel-First Lobby will destroy their careers if they manifest anything less than total and abject subservience.” ?

Voorts dient de NRC, een krant onder de Nederlandse Grondwet, art. 90 t/m 94 respecterend, de uitspraak van het hoogste gerechtshof ter wereld, de Advisory Opinion van 9 juli 2004, te onderschrijven: Israël moet zich vreedzaam, zonder voorwaarden, zonder landruil, terugtrekken achter de Bestandslijn van voor 1967. Dat is de wereldwijde opdracht van het Hof. De illegale nederzettingen zijn minder het probleem dan de illegale bezetting van de staat Palestina.

Netanyahu, niet de leider van een wereldomspannend misdaadkartel? Geachte heer Vandermeersch, zijn criminele maatjes hebben al vaste voet gekregen in een kwaliteitskrant, de NRC. Beste hoofdredacteur, gebruik je verstand in plaats van je angst en je emoties.

Geachte mevrouw Breedeveld, wat kan er beter?

Ik zou zeer tevreden zijn als ik de NRC redactie(s) nooit meer behoef lastig te vallen met kritische opmerkingen ontleend aan de feiten en gelegd langs de maatstaf van het internationaal recht. Dan zou ook de NRC het hoogste doel dienen: bijdragen aan het bereiken van vrede, ook in ons eigen belang.

Met vriendelijke groeten,

Jan Wijenberg

Enkele weken terug reed een Palestijnse man uit Oost-Jeruzalem met een lichte vrachtwagen in op een groep Israëlische soldaten in bezet Oost-Jeruzalem. Hij gebruikte daarmee zijn vrachtwagen als wapen tegen de daar aanwezige Israëlische bezettingsmacht. De aard van de aanval leidde onmiddellijk tot felle discussies. Israëlisch premier Netanyahu omschreef de aanval onmiddellijk als ‘terreurdaad’. Andere personen, zoals bij ons Abu Jahjah, gebruikten het woord ‘terreurdaad’ niet, verwijzend naar het feit dat het ging om een aanval overduidelijk gericht op Israëlische soldaten notabene in bezet Palestijns gebied. De opinie van Abu Jahah leidde bij bepaalde personen tot felle verontwaardiging. Het resultaat is ondertussen bekend: de krant De Standaard bedankte Abu Jahjah voor bewezen diensten en deze mocht met pen en papier in de hand op zoek naar een nieuwe job.

Bijzonder storend aan de hele discussie was voor mij het totaal ontbreken van enige nuance. Zoals de overgrote meerderheid van de deelnemers aan de discussie is het ook voor mij zonneklaar dat een oplossing voor de Israëlisch-Palestijnse kwestie, bereikt op vreedzame wijze, veruit te verkiezen valt boven een oplossing bereikt met geweld. Maar zelfs als wij het gebruik van geweld afkeuren: mag er a.u.b. nog een onderscheid gemaakt tussen een laffe terreuraanslag op ongewapende burgers en een aanslag die inderdaad gericht was tegen militairen in bezet gebied?

En er valt nóg wel wat aan te merken op de gevoerde discussie: vele jaren terug zwaaide Arafat in de Algemene Vergadering van de VN met zijn olijftak én geweer, met de boodschap “sla de olijftak niet uit mijn hand.” (Vrij vertaald: “Ontneem ons de kans niet om op vreedzame wijze onze rechten bekomen want dan blijft er ons geen alternatief over dan het gebruik van geweld.”) Vele stapels VN-resoluties zijn ondertussen over het Israëlisch-Palestijnse conflict gestemd, en vele duizenden vredes- en mensenrechtenactivisten liepen zich sindsdien de sloffen uit het vuur om te bekomen dat deze werden uitgevoerd, zodat die oplossing effectief via vreedzame weg bereikt kon worden. Ook vanuit de meer bescheiden niveaus van de politiek waren en zijn er nog idealistische politici die vanuit hun positie hetzelfde probeerden en proberen. Op het terrein zelf heeft het weinig opgeleverd: daar ging en gaat de bezetting en kolonisatie van Palestijns gebied nog steeds door en gaat de situatie ook vandaag nog elke dag verder achteruit. Want laat ons eerlijk zeggen: hoeveel wereld- en regeringsleiders willen hun carrière geven voor zoiets ordinair als de rechten van het Palestijnse volk? Bitter weinig, ja toch? Het pijnlijke resultaat zien we sedert jaren: vele Palestijnen hebben de hoop opgegeven dat zij op vreedzame wijze de bezetting kunnen beëindigen en grijpen moegetergd opnieuw naar de weg van het geweer of elk wapen dat zij bruikbaar achten, net zoals de dader van de aanslag in Jeruzalem enkele weken terug.

Conclusie: als wij de Palestijnen zo nodig de les willen spellen in de wijze waarop zij mogen vechten voor hun vrijheid, laat ons dan op zijn minst eindelijk stoppen met onze hypocrisie: laat elk individu, elke journalist en elke politicus die het gebruik van Palestijns geweld tegen de Israëlische bezetting afkeurt, dan ook doen wat hij kan en moet om te maken dat het Palestijnse volk zijn vrijheid kan bekomen via vreedzame weg, zodat de Palestijnen eindelijk terug een échte keuze krijgen!   (DD)

[1]BACBI Beginselverklaring: http://www.bacbi.be/bacbi-verklaring.htm en http://www.bacbi.be/bacbi-sign.htm en http://www.standaard.be/cnt/dmf20150515_01683314?shareid=46b6bc56ee6e7115e92d0caea911792f584cf33eb2b2e5bb6518d499654ac8b63704ac4893c6bfea3e09c5e663f171d1

[2]http://www.dewereldmorgen.be/artikel/2015/05/16/hoe-het-gentse-cultuurhuis-campo-zich-moedig-terugtrok-uit-israelfestival

[3]In het Europese onderzoeksproject “Phonsi -Nanophotonics by Nanocrystals, from integration to single photon operation” (Horizon 2020, ref. 642656 http://cordis.europa.eu/project/rcn/193933_en.html) en in het Europese project “EuroLab-4-HPC: Foundations of a European Research Center of Excellence in High Performance Computing Systems” (Horizon 2020, ref. 671610  http://cordis.europa.eu/project/rcn/197540_en.html).

[4]In het Europese onderzoeksproject “EXTREME Dynamic Loading Pushing the Boundaries of Aerospace Composite Material Structures” (project ref. 636549, coördinator: University of Bath http://cordis.europa.eu/project/rcn/193408_en.html).

[5]Lees http://www.bacbi.be/bacbi-lawtrain.htm en  http://www.bacbi.be/pdf/lawtraindossier_EN.pdf en

https://www.vrede.be/nieuws/law-train-project-geen-samenwerking-met-de-israelische-politie

[6]http://www.demorgen.be/opinie/open-brief-aan-ku-leuven-rector-rik-torfs-stop-de-samenwerking-met-de-israelische-politie-b72e4662 en /

[7]http://stop-law-train.be/nl/petitie

[8]De basisformule van het Israëlisch koloniaal project: Israël is een land zonder volk voor een volk zonder land.

(Excerpt of Mads Gilbert’s Book “Night in Gaza”)

Mads Gilbert is een Noorse chirurg die in juli en augustus 2014 werkte terwijl er intense bombardementen waren op de Gazastrook. Bombardementen door de zionistische staat Israël op 2 000 000 weerloze Palestijnse burgers.Zijn heldhaftige, moedige inzet en kritische houding t.o.v. het Israëlisch-Palestijns conflict leidde ertoe dat hij, net zoals Brigitte Hermans van Broederlijk Delen, minstens voor 10 jaar Israël en dus ook de Gazastrook, de Westelijke bezette Jordaanoever en Jeruzalem niet meer binnen mag. Ook hij blijkt als gezondheidswerker een gevaar te vormen voor de zionistische staat. Maar eigenlijk is het de bedoeling van de zionistische staat Israël elke hoop van de Palestijnen én élke vorm van hulp systematisch onmogelijk te maken. Dit zit onvervreemdbaar verweven in hun zionistische filosofie van een Groot-Israël (Eretz Israël), wat zich uitstrekt van de Eufraat tot de Nijl.

Maar zoals we hier nog altijd talloze verhalen, documentaires en conversaties mogen horen over WO I en WO II, al méér dan 100 en 75 jaar geleden, is het geen overbodige luxe om een beetje minder ver in de tijd terug te gaan, twee jaar, om u een “Kerstverhaal” aan te bieden, waarbij WO I en WO II verbleken. Het is eigenlijk nog maar pás gebeurd: het afslachten van de Palestijnse burgerbevolking in de Gazastrook tijdens de zomer van 2014. Terwijl wij waarschijnlijk aan het bruinen waren aan de kust of in een exotisch buitenverblijf waren, waar we ons even wilden afzonderen van de “miserie” in de wereld. Dán, en dat wisten de zionisten maar al te goed, zouden ze in die periode van het jaar niet te veel tegenstand en weinig burgerlijke en politieke verontwaardiging ondervinden. Toen sloegen de zionisten, het vierde sterkste leger van de wereld, toe op de weerloze bevolking in de Gazastrook. Het was helaas niet de eerste keer. In 2009 en in november 2012 hadden ze dit ook al gedaan. Alweer onder het mom van valse beschuldigingen en met dank aan de populaire Europese en Amerikaanse perskanalen.

Mads Gilbert vertelt het verhaal van een overlevende die deze waanzin zelf heeft meegemaakt. En van de familie, of wat er nog van overbleef, die nu in België omwille van humanitaire redenen een onderkomen heeft gevonden.

We mogen niet vergeten dat de zionisten ook scholen en hospitalen bombardeerden, waarbij 23 Palestijnse gezondheidswerkers (dokters, chirurgen, verpleegsters, laboranten, enz.) werden gedood en 83 verwond.

We spreken enkel over Palestijnen.

Op 24 juli 2014 werd een kinderhospitaal gebombardeerd. Door Amerikaanse bommen en ander wapentuig, want de USA levert Israël gratis de wapens, zogezegd om de democratie in het Midden-Oosten te verdedigen.

Ik vertel slechts één verhaal van de vele die zich élk uur, élke dag, élke week, élke maand, elk jaar in de Palestijnse Gebieden voordoen door de pesterijen van het bezettingsleger van Israël.

Oproep aan Obama in 2014: “Mr. Obama, do you have a heart? I invite you to spent one night – just one night – with us in Shifa (hospital in Gaza City). Incognito als werkman misschien. Ik ben er 100% van overtuigd dat het de geschiedenis zou veranderen.” Obama kwam niet. De zionisten moordden verder….

Het verhaal van Samar, een meisje van 11 jaar in 2014. Samar en haar familie konden in 2009 uit de Gazastrook ontkomen. Vergeet niet dat de Gazastrook als een volledig afgesloten concentratiekamp kan worden beschouwd waar 2 000 000 mensen wonen, waarvan er 72% vluchteling zijn. Omdat Samar in België een revalidatietherapie mocht volgen, kon haar familie meekomen. In Gaza zou ze gestorven zijn. Alle faciliteiten in Gaza zijn verwoest en afwezig door de oorlogen, de verwoestingen van het Israëlische leger en de blokkade van de Gazastrook. Hierdoor kan praktisch niets binnenkomen. Import wordt geweigerd omwille van de ‘veiligheid’. Dus ook medicatie, voedsel, plantgoed, kleren, cement, ijzer, onderdelen, enz…

Samar verblijft in België, samen met haar vader (37), moeder (35) en haar broers en zusters.

Dokter Gilbert kent de familie sinds 2009, toen hij ook in Gaza medische hulp verleende. Hij heeft in september 2014 de mogelijkheid ze terug te ontmoeten in Brussel, na zijn hulp als dokter-chirurg in Gaza. Hij heeft alle feiten van 2009 nog eens nagetrokken vooraleer hij met de familie wil praten over wat er in de oorlog van 2009 gebeurde.

De Israëlische aanval op Samar en haar familie werd in 2009 voluit gedocumenteerd weergegeven in tv-nieuwsrapporten van de BBC en Al Jazeera, Amnesty International, Human Right Watch en in het “Goldstonerapport”. Samars nonkel en haar vader vertellen wat er die dag in januari 2009 gebeurde.

“Ongeveer 30 mensen hadden beschutting gezocht op de gelijkvloerse verdieping van het huis van de familie van Samar in het district Abed Rablo tegen de oprukkende Israëlische grondtroepen.

“Eerst schoten de tanks de tweede verdieping in schroot, dan de eerste verdieping en ten slotte begonnen ze aan het gelijkvloers.

Het huis begon te schudden en we waren ten einde raad. De vrouwen en de kinderen waren aan het huilen uit vrees dat het huis op hun hoofd zou instorten. Ik riep in het Hebreeuws tot de Israëli’s. De officier antwoordde: “Come out!”

De vrouwen en kinderen kwamen eerst, samen met Samars grootmoeder die een witte vlag droeg.

Daar stond de tank op zowat 10 meter van ons huis of wat er nog van overbleef.

De officier, met megafoon, gebood ons nu uit het huis te komen. Mijn moeder, mijn vrouw en mijn drie dochters: Samar (toen 4 jaar), Amal (2) en Sohad (7). Daar stonden we dan, buiten en voor ons de tank op ongeveer zeven meter.

We zagen twee soldaten op de tank zitten. Een van hen at een chocolaatje, de andere chips.

We waren aan het wachten op orders toen een derde soldaat uit de tank kroop met een M16 geweer. Hij begon onmiddellijk op de kinderen te schieten. Alle drie werden ze geraakt.

Mijn zevenjarig dochtertje werd direct gedood, Amal stierf later aan haar verwondingen en Samar werd in de rug geraakt. Ze werd veel later naar het Al-Shifa ziekenhuis gevoerd. Niet door de zionisten!

Ik droeg Amal met haar uit de buik hangende ingewanden, dan haalde ik Samar op.

De Israëlische soldaat had Sohad gedood met tien kogels in de borst. Mijn 60-jaar oude moeder had twee kogels en bloedde hevig. We probeerden een ziekenwagen te roepen maar geen enkele kwam opdagen (onderbezet én te gevaarlijk daar). Na een tijdje besloten we het huis in kleinere groepjes te verlaten. We waren met een 30-tal personen. Toen we vertrokken, schoten ze over onze hoofden. Terwijl ik mijn dode kinderen wegdroeg, kwamen de soldaten uit hun tank en begonnen ze met ons te lachen. Op het Zimoplein was er een man met paard en kar die ons hulp aanbood. Maar ze schoten hem en zijn paard dood! De man werd naar Egypte geëvacueerd, maar overleed later aan zijn verwondingen.

De ziekenwagen kwam enkele dagen later om de lijken op te halen, maar werd ook aan flarden geschoten….

Ze stonden maar enkele meters bij ons vandaan. Hoe konden ze niet zien dat ze op kinderen schoten? Ze konden dat wel zien!

Enkel Samar kwam enkele uren later aan in het al-Shifa ziekenhuis waar ze medische zorgen kreeg. De moeder van de kinderen was niet geraakt. De grootmoeder, die met de witte vlag had gezwaaid, was geraakt in de arm en de maag.

De mannen getuigden voor de BBC-camera’s dat ze alleszins geen Hamasstrijders zijn en ze zelfs geen wapens in huis hadden.”

Samars twee jongste broers en zusters kijken ons nieuwsgierig aan terwijl we onze schoenen uitdoen. Een gewoonte van hun land Palestina. De gasten worden hier in Brussel even hartelijk ontvangen als in Gaza waar men met weinig, véél geeft! Palestijnen waren en zijn een zéér gastvrij volk.

Samar zit in een rolstoel en bezet hiermee de enige open ruimte in de kleine kamer. Samar met de mooie glimlach is gegroeid sinds ik haar in 2009 heb geholpen. Maar ze heeft haar inwendige starre blik, zoals ik haar kende toen ze vier jaar was, nog altijd behouden. Haar ravenzwart haar is in één lange dikke vlecht gevlochten met een brede rode band op het einde van de vlecht, zo min of meer waar vijf jaar geleden een bloedige open wonde was. Ik houd een beetje afstand en steek mijn hand voorzichtig uit. Ze knijpt even in mijn hand, een warme, droge handdruk, zonder te beven.

De kamer is vol met mensen. Ik druk ze allen de hand. De twee volwassenen die erbij zijn blijken haar Belgische advocaat en haar Marokkaanse sociaalassistent te zijn die haar begeleiden sinds haar aankomst in België in 2009.

Samar is een goede studente die naar een Franstalige school gaat. Ze heeft een poes gekregen van haar leraar omdat ze de eerste van de klas is. En ze houdt ervan.

Nu gaan ze aan tafel. De gasten worden steeds als koningen bediend, het mag hen aan niets ontbreken! Voedsel is het symbool van “geven om de andere” en gastvrijheid. De conversatie in de kamer draait vandaag om juridische feiten, namelijk de mogelijkheid om Israël voor de rechtbank te brengen wegens het doden/vermoorden van de twee kinderen en de levenslange handicap van Samar. Het zal een proces van lange duur worden door alle obstakels die zullen opgeworpen worden door de zionisten.

Wanneer we foto’s bekijken van in het hospitaal in 2009, kan Samar zich nog heel veel herinneren. Van de jongen met het verband rond de maag. Een ander kind met een verband rond het voorhoofd en het meisje aan de overkant in een gipsverband dat altijd maar huilde.

Nu is het tijd om de taxfree geschenken uit Oslo Airport te geven. We komen overeen dat ze de snoepjes deelt met haar broers. Samars favorieten zijn de grijze konijntjes met roze mond en een buik vol met snoepjes. Ze lijken op de tijger van de laatste keer, lacht ze. Ze aait de zachte vacht en kijkt me nu strak in de ogen. Dezelfde uitdrukking als vroeger. Dezelfde warmte en intimiteit. Dezelfde donkere afgrond…

Tot hier het verhaal van Samar. Eén van de zovele die de hel van Gaza, de uitzichtloosheid van de Palestijnen en het cynisme van de zionistische joden tegenover de Palestijnen wat dichterbij brengt en tracht te verduidelijken. Wat van vele persbronnen helaas niet kan gezegd worden.

Een hel die al méér dan 70 jaar voortduurt (sinds 1948 en ervoor).

Nelson Mandela verwoordde het al na zijn vrijlating in 1990: “Our freedom is incomplete without the freedom of the Palestinians.”

Zolang de westerse politiek het zionistische terreurregime van de staat Israël de vrije hand geeft, zal er geen vrede zijn in het Midden-Oosten. Maar dat is ook hun bedoeling niet. Ze willen de macht en enkel een puur joodse hegemonie van de Eufraat tot de Nijl.

Om deze reden alleen al dienen we de staat Israël te boycotten want zionisme = racisme.

Israël is een apartheidsstaat die van het wereldforum van democratische staten zou moeten worden geweerd i.p.v. de hand boven het hoofd gehouden.

Daarom BDS: BOYCOT – DESINVEST – SANCTION

Vertaling en commentaar J.C.

Het is heel belangrijk om te reageren op de berichtgeving, op standpunten of op gebeurtenissen om uw mening bekend te maken. Volg het voorbeeld van onderstaande personen. 

Reactie op artikel over vrachtwagenaanslag in Oost-Jeruzalem, verstuurd op 10.1 naar Ine Roox van De Standaard

Ik lees met veel interesse uw berichtgeving over bezet Palestina in De Standaard. In het artikel “Aanslag was niet legitiem” van vandaag 10 januari 2017 stelt u dat Hamas een terroristische organisatie is omdat Hamas voorkomt op de lijst van de terroristische organisaties die de EU en de VS opgesteld hebben. Mag ik u er op wijzen dat Hamas niet voorkomt op de VN lijst van terroristische organisaties. Als ik die lijsten bekijk dan denk ik dat de VN lijst de meest objectieve lijst is.

cfr: file:///C:/Users/DTP/Downloads/99-668-1-PB.pdf

cfr: https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_designated_terrorist_groups

U schrijft ook dat Fadi Qunbar “allicht” niet van plan was om een onderscheid te maken tussen burgers en militairen. Hoe kan u dat weten? Bent u helderziende? Dat is een vermoeden dat u helemaal niet kan staven.

Het feit dat er in de zionistische staat dienstplicht is voor joodse inwoners maakt van de bezettingssoldaten toch niet minder bezettingssoldaten? De Duitse soldaten die hier tijdens de twee wereldoorlogen gelegerd waren, waren ook voor het grootste deel dienstplichtigen.

Het feit dat Palestijnen wiens voorouders zich niet uit/door de zionistische staat hebben laten verdrijven (u noemt ze “Israëlische” Arabieren) geen dienstplicht moeten doen in die staat (in feite geweerd worden) is een indicatie dat die staat dicht aanleunt bij een Apartheidspolitiek.

Met de meeste hoogachting

JB 

Reactie op berichtgeving over de aanslag in Oost-Jeruzalem, verstuurd op 8.1 naar De Morgen

Zondag 8 januari 2017 was er een aanslag in Jeruzalem, veroorzaakt door een Palestijnse chauffeur die met een vrachtwagen op een groep Israëlische soldaten is ingereden. De aanslag wordt toegeschreven aan IS, de ‘Islamitische Staat’.

Uiteraard wenst ieder rechtgeaard en vredelievend mens dat er geen aanslagen zouden voor komen en dat er vrede op aarde zou zijn voor alle mensen van goede wil.

Maar wie aanslagen wil voorkomen, moet zich toch de vraag stellen ‘waarom’ die aanslagen worden gepleegd. Het is niet voldoende die aanslagen af te keuren. De ‘waarom-vraag’ stellen is zoeken naar ‘de redenen en de oorzaken’ van die aanslagen. Dat betekent niet die aanslagen goedkeuren.

Natuurlijk en terecht wil Israël aanslagen voorkomen (wie niet?), maar dan moet Israël ‘de redenen en de oorzaken’ van die aanslagen aanpakken. Zo niet, dan zullen er nog aanslagen volgen. Palestijnse leiders hebben steeds gezegd dat Israël moet kiezen tussen verdere bezetting en illegale kolonisering van Palestina OF vrede.

Uiteraard ben ik het grondig oneens met ‘IS’ en wens ik absoluut geen Islamitische Staat, maar stel ik me toch de vraag: waarom wel een Joodse Staat? We wensen toch ook geen Katholieke Staat.

Als christen verlang ik overal vrede op aarde en dus ook in Jeruzalem, de ‘stad van vrede’, maar opdat dit verlangen werkelijkheid zou worden, moeten de redenen van aanslagen en de oorzaken van het conflict eerst opgelost worden.

MC

Reactie op “KU Leuven pleit voor samenwerking met Britse uniefs”, verstuurd naar De Morgen op 5.1.2017

De rector van de katholieke Leuvense universiteit pleit voor samenwerking met Britse universiteiten (De Morgen, 5.1, p. 14).

Misschien kan hij tevens de samenwerking met de Israëlische Bir Ilan universiteit over ondervragingstechnieken stopzetten, nu gebleken is dat een Israëlische soldaat (Elor Azaria) zelfs de moeite niet meer doet om een gearresteerde Palestijn te ondervragen, maar koelbloedig een kogel door zijn hoofd schiet (De Morgen, 5.1, p. 13).

WDB

Reactie op “Oproepen tot geweld tegen Israëlische rechters die soldaat veroordeelden”, verstuurd op 6.1.2017 naar De Standaard

Dat het in Israël qua democratie en mensenrechten van kwaad naar erger gaat, is een understatement. Nu een soldaat veroordeeld wordt – de eerste in twaalf jaar! – voor een standrechtelijke executie, vindt 67% van de ondervraagde Israëli’s dat die kerel gratie moet krijgen, en dat roept ook de premier en veel van zijn ministers. Hoe diep kan een maatschappij nog verder zinken?

Sinds oktober 2015 werden niet minder dan 150 (honderdvijftig) Palestijnen aan checkpoints door Israëlische soldaten doodgeschoten, zie het rapport van Human Rights Watch: https://www.hrw.org/news/2017/01/02/israel/palestine-some-officials-backing-shoot-kill . De kerel die vandaag veroordeeld werd, had gewoon pech: iemand had het voorval gefilmd, anders was zijn misdaad beslist toegedekt. Of misschien vond de minister van defensie dat er eindelijk eens een showproces moest gevoerd worden, hij werd prompt door Netanyahu ontslagen. Op internet vinden we nog foto’s en filmpjes van soldaten die ongewapende Palestijnen, ook vrouwen en kinderen, koelbloedig doodschieten. Ook in de rapporten van “Breaking the silence  van ex-soldaten lezen we dat een Palestijns mensenleven voor Israëlische soldaten niets waard is, humanitair recht ? Nooit van gehoord!

Gevolg: geen, of toch: de boodschappers -en nu ook de rechters- dreigen gelyncht te worden.

“De strijdkrachten hebben niet genoeg voeling met de publieke opinie” lezen we dan in De Standaard. Is het niet eerder de immorele Israëlische regering die de publieke opinie aanspoort tot het laagste van het laagste. Een regering die in de VN de oorlog verklaart aan landen die constateren dat Israël het internationaal recht overtreedt. Een regering die nu dus ook vindt dat een standrechtelijke executie ongestraft moet blijven.

In het boven genoemde rapport van HRW lezen we hoe regeringsleden en andere gezagsdragers, alsook geestelijke leiders, het buitensporig geweld zo niet aanmoedigen dan wel vergoelijken. Hoe diep kan een maatschappij nog verder zinken?

Wat kan de wereld hiertegen ondernemen? Elk lid van de VN, en a fortiori een klein land als België, zou geen duimbreed mogen toegeven op de internationale rechtsregels. De VN-resoluties van de Veiligheidsraad zijn wet. Punt. En moeten toegepast worden, zo niet volgen er sancties.

De Mensenrechten en het Humanitair recht gelden voor alle mensen op aarde. Dit moet toegepast worden, zo niet volgen er sancties.

Lik op stuk beleid, daar was onze regering toch voor?

PVDP

Reactie op “Israël geeft VS lik op stuk” gepubliceerd in De Morgen van 28 december

Ik vind de titel ‘Israël geeft VS lik op stuk’ (DM 26/12) ongelukkig gekozen. Alsof het om een spel of een competitie gaat. Helaas gaat het hier over internationaal recht, over de Verenigde Naties die de voorbije zeventig jaar garant stonden voor vrede.

Dat Israël zegt dat het deze VN-resolutie van de Veiligheidsraad zal negeren, is geen fait divers. Als België en Europa dit laten passeren, waarom zouden dan Noord-Korea, Pakistan, Iran, Rusland of Turkije zich nog inhouden? De VN werden opgericht precies om vrede en veiligheid in de wereld te waarborgen. Zonder VN geldt de wet van de jungle: de sterkste en brutaalste legt zijn wil op. We hebben gezien hoe dat in 1940 uitdraaide op een wereldoorlog.

Israël lapt een resolutie van de Veiligheidsraad aan zijn laars. Dit is geen lange tong naar de VS, dit is een opgestoken middenvinger naar de wereldgemeenschap. Dit mag niet zonder gevolgen blijven.

PVDP

Onder de titel ‘Lik op stuk’ verscheen een lezersbrief in De Morgen van 28 dec. ‘16. In de laatste zin ervan schreef Pol Van den Plas: ‘Dit mag niet zonder gevolgen blijven’. Inderdaad! Dat Israël uitdrukkelijk zegt de VN-resolutie van de Veiligheidsraad naast zich te zullen neerleggen (zoals trouwens ook alle vorige desbetreffende resoluties) mag toch niet zonder gevolgen blijven. Ook Israël moet zich aan het internationaal recht houden. En als het dat niet doet, dan moeten er sancties komen. Dat is: lik op stuk.

MC

Reactie op “Explosieve groei aantal Syrische vluchtelingen”, verstuurd op 26.12 naar Bruzz

In een artikel (Bruzz, 22.12.2016, p. 3) over de explosieve groei van het aantal Syriërs in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest schrijft de auteur dat België weinig Syrische vluchtelingen ontving in vergelijking met de miljoenen vluchtelingen in de buurlanden van Syrië. In Libanon verblijven inderdaad meer dan één miljoen vluchtelingen, maar buurland Israël is niet zo happig om Syrische moslimvluchtelingen op te nemen, omdat het joods karakter van het land in het gedrang zou komen, in navolging van Hongarije dat alleen christelijke vluchtelingen wil binnenlaten. Ook Palestijnse vluchtelingen uit Syrië zijn in Israël niet welkom ondanks de VN-resolutie 194 van 11 december 1948 over het recht op terugkeer.

WDB

Hieronder een greep uit de uitgebreide kalender. Meer gedetailleerde informatie en een ruimer aanbod vindt u terug op onze website.

Conferentie “Israël-Palestina: feiten en achtergronden” (in het Engels). Organisatie: Vrije Christen Democraten. Theoloog Jart Voortman bespreek de achtergronden van het conflict Israël – Palestina en analyseert het gedachtegoed van het christenzionisme. De officiële uitnodiging vind je hier. Inschrijven: info@tegenstroom.eu.

Wanneer? Vrijdag 10 februari om 19.30 uur.

Waar? Ontmoetingscentrum Onze Ark, Sint-Michielslaan 35, 8200 Sint-Michiels Brugge

Vredescafé: De Koerdische kwestie. Organisatie: Vrede vzw in samenwerking met 11.11.11.

Wanneer? Woensdag 15 februari van 19.00 tot 21.30 uur.

Waar? De Expeditie, Dol Noord 4F, 9000 Gent

Panelgesprek: Solidariteit met asielzoekers en sociale organisaties. Organisatie 11.11.11

Wanneer? Woensdag 15 februari van 19.30 tot 21.00 uur.

Waar? Muntpunt, zaal Mallemunt, Munt 6, 1000 Brussel

Fototentoonstelling ‘If I were in Palestine’ – achter de tralies. Organisatie: Noordzuidraad Boom in samenwerking met Palestina Solidariteit vzw.

Wanneer? Opening en receptie: zaterdag 18 februari om 11.00 uur. Maandag tot donderdag van 9.00 tot 12.00u. en van 13.30 tot 17.00u., dinsdag tot 19.00u., vrijdag van 9.0 tot 12.30u., zondag 19 en 26 februari van 14.00 tot 17.00u.

Zaterdag 25 februari om 19.30u. naar aanleiding van de infoavond ‘Bomenaars op inleefreis naar Palestina’.

Waar? Gemeentehuis Boom, Lombaertszaal, Antwerpsestraat 44, 2850 Boom

De dag van de 4^de Pijler. Ontmoetingsdag voor 4^de Pijlerinitiatieven. Organisatie: 11.11.11.

Wanneer? Zaterdag 18 februari van 9.30 tot 17.00 uur.

Waar? Vlaams Parlement, Hertogstraat 4, 1000 Brussel

Studiedag voor leerkrachten secundair onderwijs: Wat als uw leerling vluchteling is? Organisatie: Caritas internationaal in samenwerking met 11.11.11

Wanneer? Maandag 20 februari van 9.00 tot 16.00 uur.

Waar? Gent

Proces tegen drie pro-Palestijnse betogers. Uitspraak over klacht van het Forum der Joodse Verenigingen.

Wanneer? Dinsdag 21 februari vanaf 9.00 uur.

Waar? Antwerpen Justitiepaleis (correctionele rechtbank 4D)

Debat: “Hoe kijken jonge politici naar de wereld?”. Moderator: Ihsane Chioua Lekhil (De Zevende Dag – VRT). Organisatie: 11 11 11. Inschrijven aangeraden: www.11.be/jongewolven (vóór 17 februari).

Wanneer? Dinsdag 21 februari om 20.00 uur.

Waar? Plein Publiek, Van Craesbeeckstraat 33, 2000 Antwerpen

Studiedag voor leerkrachten secundair onderwijs: Hoe kunnen we het samenleven met vluchtelingen bevorderen? Organisatie: Caritas internationaal in samenwerking met 11.11.11.

Wanneer? Donderdag 23 februari van 9.00 tot 16.00 uur.

Waar? Gent

Infoavond ‘Bomenaars op inleefreis naar Palestina’. Organisatie Noordzuidraad Boom in samenwerking met Palestina Solidariteit vzw.

Wanneer? Zaterdag 25 februari om 19.30 uur.

Waar? Gemeentehuis Boom, Lombaertszaal, Antwerpsestraat 44, 2850 Boom

Belmundo. Gents wereldfestival van Internationale Solidariteit.

Wanneer? Van 1 tot 31 maart.

Waar? Gent

Café Palestine (in het Engels), organisatie: Palestina Solidariteit, ABP, Intal en individuele vrijwilligers.

Wanneer? Donderdag 2 maart om 19.00 uur.

Waar? Café Goudblommeke in Papier, 55 Cellebroerstraat 1000 Brussel

Studiedag voor leerkrachten secundair onderwijs: Asielzoekers, vluchtelingen, … en jij. Maak het verschil. Organisatie: Caritas internationaal in samenwerking met 11.11.11.

Wanneer? Dinsdag 14 maart van 13.00 tot 16.00 uur.

Waar? Gent

Zuidcafé: Israël-Palestina ‘Het Olympische spelen van het lijden’. Organisatie 11.11.11.

Wanneer? Dinsdag 14 maart van 20.30 tot 23.00 uur.

Waar? Borgerhout

Wilt u deze nieuwsbrief niet langer ontvangen? Stuur dan een email met de vermelding “Uitschrijven nieuwsbrief” naar ons e-mailadres secretariaat AD palestinasolidariteit.be

Volg ons ook op Facebook.

Palestina Solidariteit kan alleen maar functioneren dankzij uw gulle gift. Schenk uw bijdrage op IBAN: BE64 5230 8014 8852; BIC: TRIOBE91. Giften zijn fiscaal aftrekbaar vanaf 40 euro.