De Palestijnse gebieden worden al bijna vijftig jaar door Israël bezet. Deze bezetting gaat gepaard met gebiedsroof en vernielingen van woningen onder andere door de inplanting van Israëlische kolonies, de aanleg van nieuwe wegen voor de joodse kolonisten en de bouw van de apartheidsmuur. Dit gaat niet zonder slag of stoot en stuit steeds meer op verzet. 

Sinds juni 1967 wonen er op de westelijke Jordaanoever en in Oost-Jeruzalem samen meer dan 600 000 Israëlische kolonisten. Het ministerie van Huisvesting van de nieuwe kolonistenregering voorziet 76,5 miljoen euro om de kolonisatie op de bezette Westelijke Jordaanoever op te drijven. Er worden meer dan 55 000 woningen gepland, waaronder meer dan 8000 wooneenheden in de strategische zone E1 van Oost-Jeruzalem. Begin oktober besliste Israël nog om 298 wooneenheden te bouwen in Shilo ten noorden van Jeruzalem.

Het verzet van de Palestijnen tegen deze kolonisatie neemt allerlei vormen aan. In het centrum van de Palestijnse stad Hebron hebben zich een vijfhonderdtal joodse kolonisten gevestigd die door zwaarbewapende Israëlische soldaten worden beschermd. De binnenstad werd door een muur in twee zones verdeeld. De joodse zone H1 wordt door het Israëlisch leger dag en nacht gecontroleerd. Kolonisten doen regelmatig “uitstapjes” om onder Israëlische begeleiding de Palestijnse bewoners lastig te vallen en hun woningen met stenen te bekogelen. Het is dus niet verwonderlijk dat een derde van de plegers van mesaanslagen uit deze regio afkomstig is. Op 20 oktober werd een vijftienjarige Palestijn doodgeschoten toen hij stenen naar Israëlische soldaten gooide. Sinds een jaar werden 230 Palestijnen gedood tegen 36 mensen langs Israëlische zijde.

Er zijn uiteraard ook nog andere vormen van weerstand tegen de Israëlische bezetting. In 1995 hebben joodse kolonisten zich op de landbouwgronden van drie Palestijnse dorpen gevestigd om er de buitenpost Amona op te richten. In 2008 tekenden een aantal Palestijnen protest aan bij het Israëlisch hooggerechtshof. Dit Hof besliste in 2014 dat de buitenpost binnen de twee jaar moet worden ontruimd.

Op 16 mei werden in de buurt van Al-Eizariya ten oosten van Jeruzalem een zevental prefab-woningen van bedoeïenen door Israëlische bulldozers met de grond gelijkgemaakt. Bewoners van Al-Eizariya die hun solidariteit met de getroffen bedoeïenen kwamen betuigen, werden door traangasgranaten van het leger verdreven.

In Susiya in zone C ten zuiden van Hebron werd in 1968 een oude synagoge ontdekt en kwamen joodse kolonisten er zich vestigen. De Palestijnse bewoners moesten enkele kilometers verhuizen. In 2001 werden ze opnieuw door het Israëlische leger uit hun huizen gezet. 340 bewoners gingen in beroep, maar op 5 mei 2015 gaf het Israëlisch hooggerechtshof toestemming om Susiya te vernietigen en de bewoners buiten het C-gebied te verplaatsen. In augustus 2016 zijn Israëlische en internationale ngo’s met een campagne begonnen om de vernieling van Susiya alsnog te voorkomen. Susiya is geen alleenstaand feit. Tussen 1988 en 2014 heeft Israël in zone C meer dan 14 000 sloopbevelen uitgevaardigd.

Een ander voorbeeld van geweldloos verzet is het project Tent of Nations van het gezin Nassar. In 2000 is de familie met behulp van buitenlandse vrienden met dit project bij het Palestijnse dorpje Nahalin op 6 km ten zuidwesten van Bethlehem gestart: een ecologische boerderij waar educatie centraal staat. Het land omvat 400 dunum (40 ha) en is omring door vijf Israëlische kolonies, die onderdeel zijn van Gush Etzion. Ondanks hun levensmotto “We refuse to be enemies”, vernielde het Israëlische leger 1500 bomen in 2014. Het gezin besteedt nu veel tijd aan het planten en verzorgen van nieuwe bomen. In 2015 ontving het gezin meer dan 7000 bezoekers.

Het Palestijnse dorp Battir dichtbij Bethlehem is een geval apart. Het dorp leidde een “groene” intifada tegen de bouw van de apartheidsmuur die de toegang tot de landbouwgronden zou verhinderen en het irrigatiesysteem zou verwoesten. De landbouw wordt gekenmerkt door eeuwenoude terrasteelt en olijfbomen in de vallei. In 2012 vroegen de 5000 bewoners om hun dorp op de lijst van het werelderfgoed (UNESCO) te plaatsen. Twee jaar later plaatste UNESCO het dorp op de lijst van bedreigd werelderfgoed.

In verschillende VN-resoluties worden de Israëlische kolonies in de bezette Palestijnse gebieden als een overtreding van het internationaal recht en van artikel 49 van de vierde conventie van Genève veroordeeld. Thans staan in de Kamercommissie van Buitenlandse Betrekkingen een aantal resoluties op de agenda, onder meer in verband met de Israëlische kolonisatiepolitiek. Een aantal organisaties verenigd in het Midden-Oostenplatform 11 11 11 – CNCD eisen een onmiddellijke bevriezing van de Israëlische nederzettingsexpansie en de hieraan gelinkte afbraak van Palestijnse infrastructuur en projecten in Zone C van de bezette gebieden. Indien Israël hieraan geen gehoor geeft, moet de Europese Unie het Associatieakkoord met Israël opschorten. België moet aan Israël compensaties vragen voor de vernietiging van projecten die door de Belgische ontwikkelingssamenwerking werden gefinancierd. Het Midden-Oostenplatform pleit ook voor een algemeen Europees importverbod op alle producten uit de Israëlische kolonies. België moet tevens de Europese richtlijnen over het duidelijk labellen van producten uit de kolonies implementeren. Bovendien eist het platform dat Israël de bevoegdheden in zone C naar de Palestijnse Autoriteit versnelt.

Wat Palestina Solidariteit vzw betreft, zullen we verder blijven oproepen tot de boycot van Israël. Dit betekent onder andere dat FOD Justitie en de KU Leuven de samenwerking met Israël in het project Law Train over ondervragingstechnieken stopzet.

Het redactieteam
27 oktober 2016

Anti-radicaliseringsbeleid na de aanslagen van 22 maart 2016.

Op 22 maart van dit jaar werden wij geconfronteerd met de aanslagen in Brussel en op onze nationale luchthaven, aanslagen die heel het land schokten en ook op economisch vlak heel wat deining veroorzaakten. Hoewel bij de analyse van de aanslagen het verband met het Midden-Oosten onmiddellijk zeer duidelijk was, was het opvallend hoe de hele discussie over de aanslagen direct bijna volledig herleid werd tot een discussie over de fouten bij onze politie- en veiligheidsdiensten en de radicale islam.

Dat was frappant, want reeds 15 jaar daarvoor, bij die andere nog veel extremere aanslagen van 11 september 2001, was al duidelijk dat er iets grondig mis was met de Midden-Oostenpolitiek van het land in kwestie en met de westerse Midden-Oostenpolitiek in het algemeen. Toen de regering Bush daarna Irak bezette, met zeer actieve steun van vooral Spanje en Groot-Brittannië (de regering van Tony Blair), en er aanslagen volgden in Madrid en Londen, was het ook voor velen duidelijk dat er een verband was met de Spaanse en Britse militaire aanwezigheid in Irak.

Alhoewel het dus ook na de aanslagen van 22 maart duidelijk was dat er een verband was met de jarenlange fouten in onze Midden-Oostenpolitiek, schijnt het, zelfs nu, zeven maanden ná de feiten, nog steeds onmogelijk om deze feiten publiek te erkennen en hierover een discussie ten gronde te voeren.

Lessen worden niet getrokken, integendeel: de Israëlische politiek, met zijn jarenlange onderdrukking van het Palestijnse volk een grote voedingsbodem voor de radicalisering van jonge moslims, schijnt nu door bepaalde politici als ‘voorbeeld’ te worden gesteld in onze nieuwe ‘veiligheidspolitiek’, in onze luchthaven en op vele andere niveaus. Onder meer minister Jan Jambon liet het voorbije jaar meermaals soortgelijke geluiden horen, met uitspraken als “Israël is óók een land dat te maken heeft met aanslagen”. Denk ook aan het bezoek van de Israëlische president Rivlin aan onze premier en aan burgemeester Bart De Wever van Antwerpen, die in hun uitspraken verkondigden met Israël ‘te willen samenwerken’ ‘in de strijd tegen de terreur’.

Maar gaan wij onze veiligheidsproblemen werkelijk oplossen door een politiek te kopiëren die al bijna zeventig jaar bewijst de problemen enkel groter te maken?

4)Joods nieuwjaar, de joodse gemeenschap en joods actueel

Wie de Israëlisch-Palestijnse kwestie intensief volgt, weet dat de discussie over de Israëlisch-Palestijnse kwestie niet alleen buiten maar ook binnen de joodse gemeenschap gevoerd wordt, ook daar met radicalen en verzoeners. Desondanks schijnen heel wat mensen, waaronder nogal wat politici, één radicale opinie, vooral bekend via het tijdschrift Joods Actueel, nog steeds te beschouwen als dé spreekbuis van zowat de hele joodse gemeenschap.

Zo ook Wouter Beke, voorzitter van CD&V, die zijn uitgebreide wensen voor het Joodse Nieuwjaar (dat dit jaar viel op 3-4 oktober) ook dit jaar rechtstreeks overmaakte aan Joods Actueel. Joods Actueel met zijn voorzitter Michaël Freilich probeert zich in de media steeds te profileren als een gematigde kracht, maar verkondigt in zijn geschreven artikels véél extremere opinies waarbij sympathieën voor extreme politici als Netanyahu en Avigdor Lieberman vaak duidelijk zichtbaar zijn. Het klinkt dan ook zeer ongelukkig wanneer een politicus als Wouter Beke, nog steeds voorzitter van één van de grotere politieke partijen van ons land, in datzelfde schrijven aan Joods Actueel niet alleen pleit tégen sancties richting Israël maar ook pleit vóór meer actieve samenwerking met Israël, net nu diezelfde extreme politici het land besturen.

Als bepleiters van een eerlijke en rechtvaardige oplossing van het Israëlisch-Palestijnse conflict wensen wij, met ruime vertraging weliswaar, ook graag onze wensen over te maken aan de joodse gemeenschap, maar wij denken daarbij in de eerste plaats aan de échte verzoeners binnen de joodse gemeenschap, die in het debat jammer genoeg weinig aan bod komen. We denken dan onder andere aan de mensen van de Unie van Progressieve Joden van Brussel (de UPJB) waarmee we in het verleden vaak contacten hadden, en ook de mensen van EAJS (Een Andere Joodse Stem), die recent nog de moed hadden zich publiek te distantiëren van Joods Actueel ná zijn grove aanvallen op Brigitte Herremans, en verder alle goed menende maar minder bekende personen binnen de joodse gemeenschap.

Joods nieuwjaar, de joodse gemeenschap en joods actueel

Wie de Israëlisch-Palestijnse kwestie intensief volgt, weet dat de discussie over de Israëlisch-Palestijnse kwestie niet alleen buiten maar ook binnen de joodse gemeenschap gevoerd wordt, ook daar met radicalen en verzoeners. Desondanks schijnen heel wat mensen, waaronder nogal wat politici, één radicale opinie, vooral bekend via het tijdschrift Joods Actueel, nog steeds te beschouwen als dé spreekbuis van zowat de hele joodse gemeenschap.

Zo ook Wouter Beke, voorzitter van CD&V, die zijn uitgebreide wensen voor het Joodse Nieuwjaar (dat dit jaar viel op 3-4 oktober) ook dit jaar rechtstreeks overmaakte aan Joods Actueel. Joods Actueel met zijn voorzitter Michaël Freilich probeert zich in de media steeds te profileren als een gematigde kracht, maar verkondigt in zijn geschreven artikels véél extremere opinies waarbij sympathieën voor extreme politici als Netanyahu en Avigdor Lieberman vaak duidelijk zichtbaar zijn. Het klinkt dan ook zeer ongelukkig wanneer een politicus als Wouter Beke, nog steeds voorzitter van één van de grotere politieke partijen van ons land, in datzelfde schrijven aan Joods Actueel niet alleen pleit tégen sancties richting Israël maar ook pleit vóór meer actieve samenwerking met Israël, net nu diezelfde extreme politici het land besturen.

Als bepleiters van een eerlijke en rechtvaardige oplossing van het Israëlisch-Palestijnse conflict wensen wij, met ruime vertraging weliswaar, ook graag onze wensen over te maken aan de joodse gemeenschap, maar wij denken daarbij in de eerste plaats aan de échte verzoeners binnen de joodse gemeenschap, die in het debat jammer genoeg weinig aan bod komen. We denken dan onder andere aan de mensen van de Unie van Progressieve Joden van Brussel (de UPJB) waarmee we in het verleden vaak contacten hadden, en ook de mensen van EAJS (Een Andere Joodse Stem), die recent nog de moed hadden zich publiek te distantiëren van Joods Actueel ná zijn grove aanvallen op Brigitte Herremans, en verder alle goed menende maar minder bekende personen binnen de joodse gemeenschap.

Twintig jaar na de start van het vredesproces is de bezetting nog steviger verankerd, daarom pleiten wij voor sancties. Brigitte Herremans
Foto Broederlijk Delen

Brigitte Herremans is beleidsmedewerker voor het Midden-Oosten bij Broederlijk Delen en Pax Christi Vlaanderen. In september zou ze een groep jongeren op inleefreis in Israël en Palestina begeleiden maar werd ze bij haar aankomst in de luchthaven van Tel Aviv tegengehouden voor ondervraging, vastgehouden en de volgende dag terug op het vliegtuig gezet. We hadden een gesprek met haar.

Sinds wanneer ben je betrokken bij de problematiek van Israël en Palestina en vanwaar je interesse?

Van kindsbeen af heb ik al interesse in het jodendom, ook omdat er thuis veel werd gepraat over de Shoah en het leed van Joden in Europa. Toen ik 14 jaar oud was reisde ik met mijn vader naar Israël en daar vernam ik voor het eerst meer over de Palestijnen. Vanaf dat moment ben ik veel gaan lezen over de Israëlisch-Palestijnse kwestie. Toen ik universitaire studies aanving, koos ik vanuit die dubbele interesse voor Arabisch en Bijbels Hebreeuws. Daarna studeerde ik ook internationale politiek, met een focus op mensenrechten in Egypte waar ik een half jaar studeerde. Ik was dan ook heel blij toen ik in 2002 aan de slag kon als beleidsmedewerker voor het Midden-Oosten bij Broederlijk Delen en Pax Christi Vlaanderen.

Welke projecten/ngo’s steunt Broederlijk Delen in Palestina en Israël? Werden er al projecten door Israël vernietigd of ontmanteld?

Als ontwikkelingsorganisatie kiest Broederlijk Delen er in Palestina en Israël uitdrukkelijk voor om in te zetten op mensenrechten, vrouwen en jongeren. We steunen Palestijnse en Israëlische mensenrechtenorganisaties zoals Defence for Children International-Palestine, Women’s Center for Legal Aid and Councelling, Adalah en Gisha. In Gaza werken we met Theatre Day Productions, die formidabel werk verrichten met jongeren. Ook dialoog en sensibilisering vinden we belangrijk, daarom steunen we Breaking the Silence en The Parents’ Circle. Die laatste organisatie verenigt Palestijnse en Israëlische burgers die familieleden verloren in het conflict. In Palestina investeert Broederlijk Delen niet in infrastructuurwerken, water- en landbouwprojecten, dus hebben we niet direct te vrezen voor vernietiging of ontmanteling van projecten.

Er is sprake van een heksenjacht op ngo’s in Israël, kan je dit toelichten?

Een paar jaar geleden startte de Israëlische regering met maatregelen tegen Israëlische mensenrechten- en vredesorganisaties. In 2011 lanceerde het de ‘Wet op transparantie’ die ngo’s met buitenlandse financiering verplicht om elk kwartaal een financieel verslag te maken. Israëlische mensenrechtenactivisten trokken toen al aan de alarmbel omdat ze meenden dat er onder het mom van transparantie de druk op ngo’s werd opgevoerd. Niet alleen werden ze door die nieuwe verplichtingen afgeleid van hun kerntaken, maar bovendien werden ze weggezet als niet-loyale groepen. Dit ligt erg gevoelig omdat de publieke opinie zich dan tegen hen kan keren. In 2016 resulteerde dit uiteindelijk in de beruchte ngo-wet. Vanaf 2017 moeten ngo’s die het merendeel van hun middelen van overheidsinstellingen of ngo’s uit het buitenland krijgen, dit publiek aangeven door bijvoorbeeld bij elke publicatie een lijst met donoren te geven. Extreemrechtse Israëlische groepen zoals Im Tirtzu of NGO Monitor ontsnappen aan deze verplichting en kunnen voortgaan met hun stemmingmakerij. Mensenrechtenactivisten krijgen het steeds zwaarder te verduren: er lopen rechtszaken tegen hen, ze kampen met bedreigingen en worden in sommige Israëlische media afgeschilderd als landverraders.

Je werd je in september uit Israël gezet, wat is er juist gebeurd?

Ik zou een groep jongeren op inleefreis in Israël en Palestina begeleiden maar werd bij aankomst in de luchthaven van Tel Aviv tegengehouden voor ondervraging. Er werd mij gevraagd om mijn voornaamste contacten in Israël, de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook te geven, met hun telefoonnummers. Dat heb ik geweigerd om te vermijden dat dat een aanleiding wordt om organisaties en mensen in diskrediet te brengen of zelfs hun veiligheid in het gedrang te brengen. Wij weigeren principieel om de Israëlische veiligheidsdiensten naar onze partners te leiden, ook al maken we ons geen illusies over het feit dat de veiligheidsdiensten hen in de gaten houden en informatie hebben. Daarna kreeg ik te horen dat ik uit het land zou worden gezet en ben ik naar een detentiecentrum gebracht. De volgende ochtend werd ik op een vlucht terug naar België gezet. Dit incident is mogelijk ook gekoppeld aan onze kritiek op de ngo-wet en de toenemende druk op mensenrechten- en solidariteitsactivisten, ook in het buitenland.

Wat is het belang van kritische stemmen in Israël en daarbuiten?

Het is cruciaal dat het beleid van de Israëlische regering wordt gehekeld, niet alleen omdat het fout is omdat het internationaal recht op grote schaal wordt geschonden, maar ook omdat Israël zichzelf er geen dienst mee bewijst. Zoals de Palestijnse dichteres Samah Sabawi ook stelt, zal Israël enkel vrij zijn als het de Palestijnen bevrijdt. Die boodschap moeten en kunnen Israëlische mensenrechtenactivisten brengen omdat zij ook het slachtoffer zijn van de daden van hun regering. Zo gaf Hagai El Ad, het hoofd van de mensenrechtenorganisatie B’tselem, op 14 oktober een prachtige speech voor de leden van de Veiligheidsraad vanuit zijn oprechte bekommernis voor de toekomst en omdat hij meent dat actie vanuit het buitenland nodig is. Ook kritische Joodse stemmen in het buitenland zijn erg belangrijk, omdat ze vaak een bijzondere band met Israël hebben en uiteraard niet alle joden de visie van Netanyahu & Co delen. Ook groepen zoals ‘Een Andere Joodse Stem’ hier in België zijn broodnodig, om de publieke opinie te tonen dat er een grote diversiteit is binnen de joodse gemeenschap en ook omdat ze invloed op onze beleidsmakers kunnen uitoefenen.

Hoe beoordeel je de reactie van de Antwerpse hoofdredacteur van Joods Actueel?

Het is jammer dat groepen als Joods Actueel het meestal erg persoonlijk en onsportief spelen. Zelf hebben ze een heel eenzijdige visie op het conflict, ook al stelt mijnheer Freilich dat hij achter de tweestatenoplossing staat. Dit soort groepen verdedigt het beleid van de Israëlische regering met hand en tand en schuwt daarbij ook vaak de controverse niet, zoals bleek uit de reactie op mijn uitzetting. Ik betreur de persoonlijke aanvallen omdat ze onprettig zijn en de kern van de zaak ontwijken. Tegelijkertijd besef ik ook dat dit het wapen is waarmee dit soort groepen strijdt. Dit is niet alleen typisch voor het Israëlisch-Palestijns conflict, ook de verdedigers van het Assadregime pakken mensen als ik heel persoonlijk aan. Deze tactieken bewijzen voor mij dat onze criticasters geen harde feiten kennen, geen concrete argumenten hebben om onze visie te doorprikken. Die visie is ook helemaal niet controversieel: we vertrekken vanuit het internationaal recht en delen grotendeels de bevindingen van beleidsmakers, academici en andere ngo’s. De controverse is dus een afleidingsmanoeuvre. Media en beleidsmakers doorzien de tactieken van pro-Israëlgroepen, maar vaak hebben ze niet de moed om er tegenin te gaan, uit vrees om zelf het onderwerp van controverse te worden.

Wat denk je van de Belgische berichtgeving over Palestina?

Volgens mij is de berichtgeving over het conflict niet slecht. Er is aandacht voor de schendingen van het internationaal recht en een erkenning dat er een bezetting is. Dat is in andere landen toch vaak niet zo duidelijk. In het boek ‘Bad news from Israel’ doen twee academici hun onderzoek over de berichtgeving in de Angelsaksische media uiteen en vaak zet die de burger op het verkeerde been. Zo denken veel mensen in het VK dat de Palestijnen Israël bezetten. Maar natuurlijk zou er nog meer aandacht kunnen gaan naar de basisoorzaken van het conflict, eerder dan steeds opnieuw de focus op opflakkerend geweld te leggen. Ook zouden er meer stemmen vanop het terrein mogen gehoord worden, in het bijzonder vanuit de Gazastrook die meer en meer uit de aandacht verdwijnt.

Hoe kunnen de Belgische ngo’s hun stem laten horen en wat verwacht je van onze politici? 

Belgische ngo’s zijn al vrij actief rond deze kwestie met name op het gebied van beleid, sensibilisering en media. Het is essentieel dat dit gebeurt omdat er te weinig bekend is over de oorzaken en vooral de impact van het conflict. In politieke kringen gaat het vaak over de nood aan onderhandelingen en het heropstarten van het vredesproces. Als ngo’s nemen wij een kritische positie in en stellen we dat onderhandelingen in wezen goed zijn, maar in dit geval niet effectief zolang het Israëlische bezettings- en annexatiebeleid aanhoudt. Wij zoomen in op de situatie op het terrein: de ontheemding van Palestijnse gemeenschappen in zone C, de nachtraids, de enorme toename van de zogenaamde ‘outposts’ en de retroactieve legalisering ervan, de blokkade van Gaza. Het is onze taak om te wijzen op het incoherente beleid van de Europese Unie en haar lidstaten: zij gaven Israël een geprivilegieerde positie in de EU zonder dat het internationaal recht als maatstaf werd genomen. Het beleid van ‘carrots’ zonder dreiging van ‘sticks’ werkt niet, de voorraad wortelen is uitgeput en twintig jaar na de start van het vredesproces is de bezetting nog steviger verankerd. Daarom pleiten wij voor sancties zoals een invoerverbod voor nederzettingsproducten en de opschorting van het Associatieakkoord. Rekenschap is ook een essentieel element: het Internationaal Strafhof moet zich uitspreken over de schendingen van het internationaal humanitair recht omdat de Israëlische onderzoeken ondermaats zijn. Ngo’s moeten tonen dat rechtvaardigheid een onderdeel van de oplossing is en dat de pragmatische houding (waarbij het internationaal recht wordt genegeerd) het conflict enkel bestendigt.

Lees ook:

–    Ine Roox, Heksenjacht op ngo’s in Israël (interview Brigitte Herremans), in De Standaard, 13.7.2016, p. 17.

–    Ine Roox, Ik begrijp de angst van het Joodse volk perfect (interview Brigitte Herremans), in De Standaard, 17.9.2016, p. 46-47.

–    Koen Vidal, Israëli’s geloven niet meer in vrede, ze willen vooral rust (interview Brigitte Herremans en Ludo Abicht) in DM.Focus, 7.10.2016, p. 17-19 en http://www.demorgen.be/buitenland/-israeli-s-geloven-niet-meer-in-vrede-ze-willen-vooral-rust-b4c226ef/

Permanente vertegenwoordiging voor Israël bij NAVO

Denis Ducarme van MR verwijst in een vraag aan minister van Defensie Steven Vandeput naar het feit dat de NAVO op 4 mei besliste dat Israël een permanente vertegenwoordiging bij de NAVO mag openen, en dat de vertegenwoordiger een permanent kantoor in Brussel krijgt. De Israëlische premier Netanyahu bestempelde die beslissing als een ‘belangrijke en positieve stap voor de veiligheid van Israël’. Ducarme schijnt geen punt te maken van de erbarmelijke mensenrechtenpolitiek van Israël, maar wil in zijn vraag aan minister van Defensie Vandeput graag weten wat de bovengenoemde beslissing als gevolg zal hebben voor de samenwerking tussen Israël en de NAVO en welke balans hij opmaakt van de samenwerking tussen Israël en de NAVO de voorbije jaren.

Minister Steven Vandeput schijnt net als Denis Ducarme geen probleem te zien in de problematische mensenrechtenpolitiek van Israël en antwoordt dat Israël binnen de NAVO beschouwd wordt als ‘partnerland’. De beslissing om Israël een permanente vertegenwoordiging te geven kwam er schijnbaar als reactie op een vraag van Israël. Ook neemt Israël regelmatig deel aan militaire NAVO-oefeningen, wat zou bijdragen tot ‘verbetering van de militaire samenwerking met de NAVO’.

Handelsrelatie tussen België en Israël in ICT

Olivier Chastel van MR, toont eveneens grote interesse in economische samenwerking tussen België en Israël op het vlak van ICT en stelt daarover een aantal vragen aan staatssecretaris De Crem die in detail de uitgebreide samenwerking beschrijft. Geen van beiden stelt zich de vraag of wij met zulke samenwerking de huidige Israëlische regering, met zijn slechte staat van dienst inzake mensenrechten, niet eerder versterken, dan dat wij Israël overtuigen om zijn politiek in een meer positieve richting bij te sturen.

 Rapport kwartet Israël – Palestina

Sarah Claerhout van CD&V stelde een vraag aan minister van Buitenlandse Zaken Reynders over het rapport van het Kwartet (de VN, VS, Rusland en de EU) dat recent werd gepresenteerd op een conferentie in Genève. Ze vroeg in hoeverre dit zou kunnen helpen om een oplossing van de Israëlisch-Palestijnse kwestie dichterbij te brengen.

Scheurtjes in kernreactor Dimona

Jean-Marc Nollet van ECOLO verwijst in een vraag aan minister van veiligheid en binnenlandse zaken Jan Jambon naar de talrijke defecten die recent met een ultrasone camera werden vastgesteld in de Israëlische kernreactor van Dimona, bekend van het Israëlische nucleaire wapenarsenaal. Volgens de studie, die in Tel Aviv werd voorgesteld, werden er 1537 scheurtjes gevonden in het omhulsel van de reactorkern. Jean-Marc Nollet vraagt of deze vergelijkbaar zijn met de scheurtjes in de kerncentrale van Doel 3 en of er in Dimona gebruik gemaakt wordt van MOX-brandstof.

Minister Jan Jambon lijkt niet echt wakker te liggen van het probleem en stelt enkel dat het Federale Agentschap voor Nucleaire Controle geen informatie heeft over de kernreactor van Dimona en ook geen contacten heeft met Israëlische collega’s, en dat de experts van het FANC de informatie dus niet kunnen controleren.

Blokkade Gaza

Tine Soens van SP-A bezocht de recente VN-conferentie in BOZAR in Brussel naar aanleiding van de negende verjaardag van de blokkade van Gaza. Zij vermeldt dat volgens de VN als gevolg van de blokkade 900 000 mensen afhankelijk zijn van voedselhulp, verwijst naar de schaarste aan water en elektriciteit en het tekort aan bouwmaterialen. Ze stelt dat Gaza, als er niets verandert, volgens cijfers van de VN binnen 4 jaar onleefbaar zal zijn. Zij vraagt aan minister Bourgeois welke stappen hij zal ondernemen om de situatie van de Palestijnen in de Gazastrook te verbeteren.

Ward Kennes van CD&V wijst in een korte vraag eveneens op de onhoudbare situatie voor de Palestijnse bevolking in Gaza en stelt dat het voor Vlaanderen belangrijk is hiervoor voldoende aandacht te hebben.

Minister Geert Bourgeois verwijst in zijn antwoord o.a. naar de financiële steun die Vlaanderen de komende drie jaar zal geven aan de Palestijnse vluchtelingenorganisatie van de VN. Hij verwijst ook naar een voorstel van de nieuwe Palestijnse ambassadeur voor verbroedering tussen Vlaamse en Palestijnse gemeenten, (er zijn blijkbaar reeds een aantal Waalse gemeenten die dat doen), en naar het idee van een Palestijnse culturele week in Vlaanderen en een Vlaamse culturele week in Palestina.

Tine Soens stelt dat het alleen mogelijk is tot een duurzame vrede te komen tussen Israëli’s en Palestijnen als de economische blokkade van Gaza wordt opgeheven. Ze zegt dat het een belangrijk signaal zou zijn als Vlaanderen publiek zou pleiten vóór het opheffen van de blokkade van Gaza. (Applaus volgt op de banken SP-A).

Vlaams-Palestijnse culturele week

Tine Soens van SP-A vroeg Minister-President Geert Bourgeois meer uitleg over zijn pleidooi om Vlaamse en Palestijnse steden en gemeenten te laten verbroederen en zijn idee van een Vlaams-Palestijns culturele week. De minister bevestigt dat het niet alleen de bedoeling is een Palestijnse culturele week te organiseren in Vlaanderen maar ook een Vlaamse culturele week in Palestina en dat daarvoor gemikt wordt op het najaar van 2017.

Vernietiging door Israël van Belgische en EU-projecten in Palestijns gebied

De voorbije jaren werden voor vele miljoenen euro’s Belgische en EU-projecten, in Palestijns bezet gebied, door Israël moedwillig vernietigd. De laatste twee jaar was er een verontrustende toename van deze vernielingen en nam de verontwaardiging toe. De EU startte een periode van zes maanden van ‘overleg’ met Israël met de belofte schadevergoeding te vragen als er tijdens deze periode geen oplossing zou komen. De periode liep af begin dit voorjaar en werd ondertussen doodgewoon door de EU met zes maanden verlengd.

Jan Van Esbroeck van N-VA en Ward Kennes van CD&V verwezen recent in een vraag aan minister Geert Bourgeois naar de vernietiging van deze Belgische en EU-projecten door Israël. Jan Van Esbroeck stelde ook de vraag of dit thema kan worden aangekaart bij een komende ontmoeting met de UNRWA, de vluchtelingenorganisatie van de VN.

Interparlementaire samenwerking als oplossing voor kleinere dossiers

Rik Daems van Open VLD verwijst in een interpellatie naar een initiatief uit 2009 waar met Palestijnse en Israëlische parlementsleden aan tafel werd gezeten. Toen lukte het om een watertoevoer, die door Israël was afgesneden, opnieuw te openen doordat parlementsleden druk uitoefenden op de Israëlische regering. Rik Daems erkent dat dit een miniem succes was, maar vraagt om dit soort van interparlementaire samenwerking in de toekomst opnieuw een kans te geven.

Minister Geert Bourgeois stelt het volkomen eens te zijn met de suggestie van Rik Daems, maar benadrukt dat de situatie sindsdien politiek fel verslechterd is.

Tine Soens meldt dat SP-A bereid is het voorstel van Rik Daems te steunen en te kijken hoe hiermee verder kan worden gegaan.

Het is heel belangrijk om te reageren op de berichtgeving, op standpunten of op gebeurtenissen om uw mening bekend te maken. Volg het voorbeeld van onderstaande personen.

Reactie op nieuwjaarsboodschap van Wouter Beke, voorzitter van CD&V aan de Joodse gemeenschap, verstuurd op 24 oktober

Geachte heer Wouter Beke,

In uw boodschap aan de Joodse gemeenschap n.a.v. Het Joods Nieuwjaar (3-4 oktober 2016) drukt u de hoop uit ‘op een doorbraak in het vredesproces in het Midden-Oosten en op een duurzame pacificatie van de regio’. En tevens wenst u: ‘moge Israël de erkenning en de veiligheid verwerven waarop het zoals andere naties recht heeft’.

Dit klinkt heel mooi, maar ook heel schijnheilig. Israël weigert juist ‘een doorbraak in het vredesproces in het Midden-Oosten en een duurzame pacificatie van de regio’. En Israël wil wel ‘de erkenning en de veiligheid verwerven waarop het zoals andere naties recht heeft’, maar weigert de erkenning van een Palestijnse staat en veiligheid voor de Palestijnen.

De vele vormen van illegaliteit, discriminatie, grondroof, sloping, geweld, vernedering, en zo meer betekenen zeker geen ‘doorbraak in het vredesproces in het Midden-Oosten en een duurzame pacificatie van de regio’.

En wil Israël ‘de veiligheid verwerven waarop het zoals andere naties recht heeft’, dan moet Israël in plaats van onrecht en geweld te plegen alle desbetreffende UNO-resoluties uitvoeren en EEN RECHTVAARDIGE VREDE nastreven. Zo zal Israël veiligheid kunnen verwerven.

Dat had ik in uw nieuwjaarsboodschap willen lezen, mijnheer Beke. Indien u Israël en de Joodse gemeenschap vrede en veiligheid toewenst, dan had ik willen lezen dat u de voorwaarden om die te bereiken zou vermeld hebben en bijgevolg de oorzaken van het conflict uitdrukkelijk zou hebben vernoemd. Ja, dan had ik willen lezen dat wie VREDE wil, VREDE moet WILLEN REALISEREN. ‘Si vis pacem, para pacem’. SHALOOM! SALAAM!

Beste groeten.

MC

Reactie op nieuwjaarsboodschap van Wouter Beke, voorzitter van CD&V aan de Joodse gemeenschap, verstuurd op 25 oktober

Geachte heer Beke,

Naar aanleiding van uw ‘nieuwjaarswensen aan de joodse gemeenschap’: bij deze verwijs ik u beleefd naar het boek “Een schreeuw om recht”, waarin voormalig Nederlands minister-president Dries Van Agt, na kennis genomen te hebben van de feiten, het over ‘de tragedie van het Palestijnse volk’ heeft.

Het boek is uitgegeven bij “De bezige bij” (www.debezigebij.nl).

Met vriendelijke groeten,

JVH

Reactie op “De Arabische wereld houdt niet van Palestijnen”, verstuurd op 3.10 naar De Standaard

In haar column (De Standaard, 3.10.2016, p. 38-39) schrijft Mia Doornaert dat Europa na de oorlog al die vluchtelingen niet in VN-kampen heeft laten zitten. Dat klopt, enkele maanden na het uitbreken van de eerste wereldoorlog zijn er meer dan een half miljoen vluchtelingen naar België teruggekeerd.

Na bijna 80 jaar is het nog altijd wachten tot de eerste Palestijnse vluchteling naar zijn dorp of stad in Israël mag terugkeren, ondanks de VN-resolutie 194 van 11 december 1948. En thans wil Israël van geen Syrische vluchtelingen weten, terwijl er in het buurland Libanon meer dan een miljoen werden opgenomen. Israël vreest dat deze vluchtelingen het joods karakter van de staat in het gedrang zou brengen in navolging van de Hongaarse president die enkel christelijke vluchtelingen wil binnenlaten.

WDB

Bij het overlijden van de Israëlische politicus Shimon Peres, verstuurd naar de N-VA op 3.10

‘De mortuis nihil nisi bene’ – over overledenen niets dan goed.

Toch ben ik volledig akkoord met wat Dyab Abou Jahjah, voorzitter van Movement X en schrijver, in De Standaard van 30 september 2016 schreef over Shimon Peres, oud-president van Israël, die eind september 2016 overleed. Ik ga de misdaden van Shimon Peres hier niet herhalen die Dyab Abou Jahjah vernoemde in zijn column onder de veelzeggende titel: ‘Geen vredesprijs waard’.

Een Palestijns officier, die het aandurfde de aanwezigheid van de Palestijnse president Mamhoud Abbas op de uitvaartdienst van Shimon Peres te bekritiseren, werd gearresteerd. Gelukkig ben ik geen Palestijns officier en leef ik in een land waar vrije meningsuiting mogelijk is en kan ik de kritiek van de Palestijnse officier ongestraft onderschrijven. Mamhoud Abbas, die in 2005 voor een mandaat van 4 jaar verkozen werd, is in 2016 nog altijd aan de macht zonder verkiezingen. Zijn houdbaarheidsdatum is eigenlijk allang verstreken. 2/3 van de Palestijnen ziet hem liever aftreden dan aanblijven, omdat hij zich niet krachtdadig verzet tegen de politiek van de Israëlische bezettende macht en zelfs gezien wordt als ‘a puppet on a string’ in de handen van Netanyahu, de Israëlische eerste minister, die inderdaad nog erger is dan Shimon Peres.

De Oslo-akkoorden, waarvoor Shimon Peres samen met Yasser Arafat en Yitzhak Rabin de Nobelprijs voor de vrede gekregen heeft, waren absoluut niet gunstig voor de Palestijnen en geen oplossing voor een rechtvaardige vrede. Dyab Abou Jahjah schreef hierover:“Ze gaven Israël een impliciete goedkeuring om Palestijns grondgebied te bezetten, zonder de belofte dat Israël een Palestijnse staat zou erkennen. De Oslo-akkoorden waren een capitulatie van een vermoeide en tegelijk gecorrumpeerde Arafat.”

Als een vredelievende christen wens ik Shimon Peres ‘rust in vrede’ bij onze ene en zelfde God, maar tevens ‘as-salaamu alaykum’ aan alle Palestijnen.

MC

Reactie op “Brussels Airport haalt mosterd in Israël”, verstuurd naar De Morgen op 20.10.2016

Brussels Airport haalt mosterd in Israël “een land waar terreur ook heel aanwezig is” (De Morgen, 20/10/2016, p. 16).

Over welke terreur gaat het dan? De Israëlische staatsterreur tegen de Palestijnen in Gaza en de Westbank?

Of het systematisch fouilleren en ondervragen van kritische westerlingen op de Israëlische haven van Tel Aviv?

Vraag het maar aan Brigitte Herremans van Broederlijk Delen. Ze werd in september terug op het vliegtuig gezeten mag gedurende 10 jaar Israël niet meer binnen.

WDB

Over uitwijzing uit Israël van Midden-Oostenspecialiste Brigitte Herremans, verstuurd op 12.9

Beste vrienden van de N-VA,

Midden-Oostenspecialiste van Broederlijk Delen uitgewezen uit Israël. U hebt het ook kunnen lezen in de pers EN horen en zien in de tv.

Wanneer zal N-VA en wanneer zal België en wanneer zal Europa het beleid van Israël niet enkel oraal afkeuren, maar eindelijk eens doen keren? Niet meer met woorden, maar met daden!

Boycot (BDS) en onvoorwaardelijke erkenning van Palestina en daadwerkelijke eis tot naleving door Israël van alle betreffende VN-resoluties en einde van het associatieverdrag en uitsluiting van deelname aan sportverenigingen (zoals de UEFA) en zangverenigingen (zoals het Europees Songfestival) en uitwijzing van diplomaten. Ziedaar reeds enkele mogelijke reacties.

Waarop wachten Europa, België en de N-VA nog op? Op nog meer onteigeningen? Nog meer uitbreiding van illegale kolonies? Nog meer gevangenneming van kinderen? Nog meer doden? Wanneer is: Trop trop?…

Wie vrede wil, moet vrede zaaien. Maar toedekken of verzwijgen of laten voortbestaan van onrecht is geen vrede.

In Gods naam: give peace a chance!

MC

Reactie op “IJveren voor vrede maakt je nog niet staatsgevaarlijk”, verstuurd naar De Standaard op 19 oktober 2016.

Wouter De Vriendt (Groen!) Sarah Claerhout (CD&V) en Peter De Roover (N-VA) scharen zich achter Brigitte Herremans die door Israël werd uitgewezen naar aanleiding van een leefreis van Broederlijk Delen naar Palestina (De Standaard, 19.10.2016, p. 48).

Proficiat, maar laat het niet bij woorden. Eis de opschorting van het Associatieverdrag EU-Israël en het invoerverbod van Israëlische producten uit de joodse kolonies in de bezette gebieden. Dan zal Brigitte Herremans nog meer tevreden zijn.

WDB

99 jaar Balfourherdenking

Wanneer? Woensdag 2 november.

Brussel Café Palestine, ‘What does it mean to grow up under oppression?’ (in het Engels). Organisatie: Palestina Solidariteit, ABP, Intal en individuele vrijwilligers. Meer informatie op https://www.facebook.com/events/1223213154416957/

Wanneer? Donderdag 3 november om 19.00 uur.

Waar? Café Goudblommeke in Papier, 55 Cellebroerstraat 1000 Brussel

Vakbondsseminarie: Solidariteit met Palestina – Stop de medeplichtigheid aan de schending van het internationaal recht door Israël. Organisatie: ACV-Brussel, Algemene Centrale-ABVV, LBC-NVK, CNE. Deelname 20 euro – Inschrijving: koen.vanbrabant@accg.be

Wanneer? Vrijdag 18 en/of zaterdag 19 november, telkens van 10.00 tot 17.00 uur (men kan ook enkel één dag kiezen).

Waar? ACV, 19 Pletinckxstraat, 1000 Brussel

Ontbijt en stand van Palestina Solidariteit.

Wanneer? Zondag 20 november. Ontbijt van 8.00 tot 10.30 uur, stand van 14.00 tot 18.00 uur.

Waar? Hannuitsesteenweg 80, Landen

Info-avond: Pvda en Palestina Solidariteit Winterslag (Genk). Graag uw komst bevestigen door te bellen naar 089/36 28 90 of mail naar limburg@pvda.be

Wanneer? Zaterdag 26 november om 20.00 uur.

Waar? Intersport Winterslag, Hortensiastraat 26 Genk

Infoavond en debat met Brigitte Herremans, Amir Haberkorn, Numan Othman, en Nicky Aerts als moderator.

Wanneer? Dinsdag 29 november om 19.30 uur.

Waar? Ontmoetingscentrum Sint-Katarina, Nicolaas Cleynaertstraat, 3500 Hasselt

Internationale dag van steun voor Palestina

Wanneer? Dinsdag 29 november.

Brussel Café Palestine, organisatie: Palestina Solidariteit, ABP, Intal en individuele vrijwilligers.

Wanneer? Donderdag 1 december om 19.00 uur.

Waar? Café Goudblommeke in Papier, 55 Cellebroerstraat 1000 Brussel

Palestina Solidariteit en ‘De warmste week’ van Music for Life.

Wanneer? Van zondag 18 tot zaterdag 24 december.

Waar? De Schorre in Boom

Wilt u deze nieuwsbrief niet langer ontvangen? Stuur dan een email met de vermelding “Uitschrijven nieuwsbrief” naar ons e-mailadres secretariaat AD palestinasolidariteit.be

Volg ons ook op Facebook.       

Palestina Solidariteit kan alleen maar functioneren dankzij uw gulle gift. Schenk uw bijdrage op IBAN: BE64 5230 8014 8852; BIC: TRIOBEBB. Giften zijn fiscaal aftrekbaar vanaf 40 euro.