Gaza: De sport van het doden gape
Palestijnen staan te kijken naar een gebouw dat getroffen werd door een Israëlische luchtaanval in Gaza-stad op 13 juli 2014 (Foto: AFP-Mohammed Abed).
Door: Taghrid Atallah – Vertaling: Kristof B
Gepubliceerd maandag 14 juli, 2014
Op de vijfde dag van de Israëlische oorlog voelt het meer als het vijfde jaar. Ik word wakker, controleer of ik nog leef, maar heb geen zin om te weten wat het nieuwste dodental is.
Gaza – Niets. Ondanks hun stijfheid, beweeg ik mijn vingers vliegensvlug over het toetsenbord, op zoek naar nieuws met betrekking tot een wapenstilstand, gesprekken, overleg, geruchten, een teken hier, een indicatie daar. Maar er is niets. Het enige dat Mr. Google toont als je de zoekterm Gaza ingeeft, zijn meer internationale solidariteitsbetogingen. Elke dag verschijnen er meer en meer borden met het woord “Gaza” en weerklinken de slogans luid, terwijl de wereld haar favoriete tijdverdrijf uitoefent: de mogelijkheid om zo lang mogelijk te staren naar de bloedbaden die hier begaan worden zonder enige ernstige reactie, behalve dan het staren zelf.
Schrijven verlicht mijn stress, vooral na een nacht van “verhitte gevechten”. Misschien is dit geen welbespraakte beschrijving, maar ik zal niet zoeken naar een andere uitdrukking enkel en alleen voor het goed van welbespraaktheid. Misschien is dit omwille van een afkeer van de tekortkomingen van de taal. Misschien ben ik de herhaling van woorden van spijt, veroordeling en protest tot in het oneindige, moe.
De nacht is eindelijk voorbij. De dood was onze gast hier, aan het wachten om terug te vertrekken met het laatste vijandige vliegtuig. Elke pauze die de Israëlische gevechtspiloot neemt, om een broodje te eten of naar het toilet te gaan, of misschien zijn geliefden gerust te stellen dat alles in orde is, laat een Palestijn toe te leven.
Ik vraag mezelf af hoe ik grapjes kan maken in omstandigheden als deze, waar bloed zich vermengt met de geur van beton, buskruitresten, gescheurde kleren en ogen die voor de laatste keer open zijn? De dood stopt de bezorgdheid voor de bommen niet. Bommen die niet eens de begraafplaatsen van de oorlog in 2008-20009 sparen.
Het is onmogelijk om de hele tijd enkel over de angst en terreur die ik voel, te praten. Misschien is dit schaamteloos van me tegenover de martelaren die één na één vallen. Het is niet langer leefbaar om jouw gevoelens op jouw mouwen te dragen, zelfs niet om de oorlogsverhalen neer te schrijven, zoals een vriendin/journalist me had aanbevolen op haar Facebookpagina.
Tussen het documenteren van wat er ter plaatse gebeurt en het openen van de internationale markt voor bloggers, bij de start van het derde seizoen van Gazaans bloed, bevinden we ons dichter bij een gevoel van waanzin dan bij de zware last van het doorgeven van de scènes van het bloedbad aan de wereld.
Ik staar naar de hemel van een nieuwe dag en vul mijn ogen met zijn blauwe kleur, om geen nieuwe foto’s van de slachtingen te zien. Niet omdat ze schadelijk zijn, zoals sommigen suggereerden, ons adviserend foto’s te kiezen met een zachter effect op de kijkers, uit bezorgdheid voor de gevoelens van de mensheid.
Inderdaad, sinds de derde dag van de oorlog begonnen activisten op sociale netwerksites foto’s te plaatsen die barsten van het leven te midden van de dood en vernielingen. Kinderen die een bad nemen op de ruïnes van hun gesloopte huizen, een huilende moeder die afscheid neemt van haar kind, martelaren die lachen op wat hun laatste foto’s bleken te worden, enz,…
Denk echter niet dat de oorlog mijn moeder stopt om te tobben over de samenstelling van het ontbijt in de vroege ochtend en erover grote discussies aan te gaan, alsof koken haar enige manier is om stoom af te laten. Hoewel ze die gewoonte reeds vele jaren heeft, is ze deze dagen nog meer geneigd om te discussiëren over de keuze van de maaltijden, misschien om mijn broers en zussen af te leiden van wat er gaande is dag in dag uit.
Ik betrap me er op elk woord dat ze zegt, te geloven. Wat niet mijn gewoonte is. Maar uiteindelijk was zij ontegensprekelijk de eerste die, vastgekluisterd aan de radio, als eerste het nieuws van een wapenstilstand in 2009 hoorde.
Misschien zal ze dit ook deze keer weer als eerste horen.
http://english.al-akhbar.com/content/gaza-sport-gawking-dead
